ΧΕΛΙΑ

1.ΕΤΟΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΗΓΑΝΙ

Είναι ψάρι των γλυκών νερών, με γλοιώδες δέρμα και με μορφή που μοιάζει στο φίδι. Ανήκει στην οικογένεια των εγχειλιδών και έχει τα παρακάτω γνωρίσματα: σώμα επίμηκες σαν των φιδιών, αλλά πολύ γλοιώδες, πτερύγιο στη ράχη που αρχίζει από το κεφάλι και φτάνει ως την ουρά και τα στηθαία πτερύγια. Το πάνω σαγόνι είναι κάπως μικρότερο από το κάτω. Τα λέπια του είναι μικρά, κρυμμένα μέσα στο δέρμα.

Τα αρσενικά χέλια συνήθως ζουν σε παραθαλάσσιες δεξαμενές με νερό και σε ποτάμια. Τα θηλυκά εισδύουν μόνα τους στις συμβολές ποταμιών, τις λίμνες και τις δεξαμενές νερού. Έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο: Ποτέ τα χέλια που συλλαμβάνονται στα γλυκά νερά δεν βρίσκονται σε κατάσταση ωοτοκίας. Το φθινόπωρο τα χέλια, αρσενικά και θηλυκά, κατέρχονται τα ποτάμια και φτάνουν στη θάλασσα. Έχουν μαύρη ράχη και εξογκωμένα μάτια. Όλα τα χέλια της Ευρώπης συγκεντρώνονται στη θάλασσα κοντά στις Βερμούδες και στις Αντίλλες κι εκεί αναπαράγονται. Από τα αβγά εξέρχονται τα μικρά χέλια, που μοιάζουν σαν σκουλήκια και τα οποία σιγά - σιγά, πλησιάζουν τις ευρωπαϊκές ακτές. Η μετανάστευσή τους διαρκεί 2 χρόνια και στο διάστημα αυτό μετασχηματίζονται και παίρνουν την κανονική μορφή.
Αναστοράμαι τότε που οι ποταμοί ήτονε καθαροί και δεν πέφτανε μέσα τα λιοζούμα (κατσιγάροι) μαζευόμασταν και πηγαίναμε για χέλια .(στον Κακοπέρατο η στο φαράγγι της Γρα κεράς)
Ένα καλάμι με δεμένο στην άκρα ένα πιρούνι ήταν το καμάκι μας για το ψάρεμα του.
Υπήρχε και η τεχνική με τον φλόμο η με τον άσβεστο ασβέστη αλλά εμείς το αποφεύγαμε.
Βγάζαμε τα χέλια μας και ντουγρού για την φωτιά η το τηγάνι.