ΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ,ΙΣΤΟΡΙΚΑ,ΜΟΥΣΙΚΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ (ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ)


Τα εργαστήρια αυτά αληθινές κυψέλες εργασίας και δραστηριότητας κατά τη διάρκεια του χειμώνα και μέχρι να ολοκληρωθεί το μάζεμα των ελιών. Και επειδή πολλές χρονιές έπεφταν μαζεμένες οι ελιές με αποτέλεσμα να υπάρχει πολύς ελαιόκαρπος για «βγάρσιμο», στις φάμπρικες έκαναν και «νυχτέρια» δηλ. δούλευαν και τη νύχτα –κυρίως αυτήν.Έτσι πολλά από τα νυχτέρια και τις αποσπερίδες του χειμώνα γίνονταν στις φάμπρικες. Εκεί με αστεία, με κουβέντες και ιστορίες και με τη ζεστασιά της πυρήνας, περνούσαν πολλές από τις κρύες βραδιές του χειμώνα οι κάτοικοι . Συχνά-πυκνά βουτούσαν και κανένα χαλί παξιμάδι στο «βρασκί», τρώγανε καμιά ελιά ίσως και κανένα κομμάτι τυρί και η βραδιά περνούσε.Ιδιαίτερη χαρά γινόταν όταν τύχαινε να ζυμώνει κάποια νοικοκυρά της γειτονιάς. Τότε το φρέσκο ψωμί και το λάδι είχαν την τιμητική τους και όλοι οι παρευρισκόμενοι έκοβαν φέτες φρέσκου ψωμιού, τις βουτούσαν στο «βρασκί» με το λιόλαδο(λαδόβρεχο) και τις έτρωγαν με μεγάλη όρεξη. Ξεχωριστή ήταν η χαρά των παιδιών που βουτούσαν τα κουλούρια τους στο λάδι.Σε περιόδους εντατικής λειτουργίας της φάμπρικας, ο αλιτριβειδιάρης ή κάποιος άλλος παρέμενε ξάγρυπνος και δούλευε όλη τη νύχτα για να προκόψει η δουλειά και να βγουν πολλές ελιές. Αυτό γινόταν κυρίως στο πρώτο άλεσμα των ελιών, που δεν χρειαζόταν σφίξιμο, δουλειά που, όπως θα δούμε, απαιτούσε τη σωματική δύναμη δύο τουλάχιστον ανθρώπων.Οι φάμπρικες, αυτά τα καταπληκτικά εργαστήρια, αποτελούνται από τρία μέρη: Τη στρώση, το πιεστήριο, τον εργάτηΚαι πρώτα η στρώση: Είναι ένα στρογγυλό πετρόχτιστο κατασκεύασμα, σχήματος ανεστραμμένου κόλουρου κώνου, ύψους περίπου ενός μέτρου και ακτίνας 1-1,2 μέτρων στη μεγάλη βάση του. Πάνω στη στρώση υπάρχουν μία ή δύο στρογγυλές πελεκημένες πέτρες, οι λεγόμενες «κατώπετρες», πάνω στις οποίες κινούνται περιστροφικά οι μυλόπετρες. Οι μυλόπετρες μπορεί να είναι μία μόνο πέτρα, οπότε είναι μεγάλη και βαριά, με πάχος γύρω στους 30-35 πόντους και διάμετρο ενός περίπου μέτρου. Αν οι μυλόπετρες είναι μικρές τότε τις λένε μυλάρια και είναι συνήθως τρία: ένα μεγαλύτερο που περιστρέφεται στην κάτω κατώπετρα και δυο μικρότερα που περιστρέφονται στην πάνω κατώπετρα Γενικώς η μυλόπετρα ή τα μυλάρια είναι στερεωμένα πάνω σ’ έναν ισχυρό ξύλινο κατακόρυφο άξονα που το ένα άκρο του βυθίζεται σε μια οπή της κατώπετρας και το άλλο σε οπή της οροφής και έτσι μπορεί να περιστρέφεται. Πάνω του, με χοντρά σίδερα, είναι στερεωμένη η κοφινίδα, δηλ. ένα ξύλινο κιβώτιο, με σχήμα ανεστραμμένου χωνιού, ανοιχτό από πάνω και με μια μικρή οπή στην κάτω άκρη της Στον κατακόρυφο ξύλινο άξονα στερέωναν το λεγόμενο «σταβάρι» δηλ. ένα οριζόντιο σίδερο ή ξύλο, το οποίο όταν σπρωχνόταν, κινούσε τον κατακόρυφο ξύλινο άξονα, ο οποίος, με τη σειρά του, παράσερνε σ’ αυτή του τη κίνηση τα μυλάρια και την κοφινίδα Στο σταβάρι πρόσδεναν με λουρίκες και κουλούρα το μουλάρι ή το άλογο, το οποίο κινούμενο περιστροφικά γύρω από την στρώση, με καλυμμένα τα μάτια, παράσερνε σ’ αυτή του την κίνηση τον ξύλινο άξονα με τα μυλάρια και την κοφινίδα. Μέσα στην κοφινίδα έβαζαν τις ελιές οι οποίες με την περιστροφική κίνηση των μυλαριών έβγαιναν σταδιακά από την κάτω οπή της και απλώνονταν ομοιόμορφα στην κατώπετρα. Εκεί τις έβρισκαν απλωμένες τα μυλάρια και με την περιστροφική τους κίνηση τις άλεθαν. Με τη συνεχή περιστροφική κίνηση των μυλαριών οι ελιές ωθούνταν προς τα έξω και έπεφταν, αλεσμένες πια στη στρώση.Όταν συμπληρωνόταν μια αλεσιά -γύρω στις 120 οκάδες ελιές- και η στρώση γέμιζε με αλεσμένες ελιές, που ήδη κολυμπούσαν στο λάδι, τότε ο αλιτριβειδιάρης σταματούσε το μουλάρι, το απελευθέρωνε από τα χάμουρα και του έβαζε στο παρακείμενο παχνί «γέμι» δηλ. πολύ και καλό φαγητό γιατί η λειτουργία της φάμπρικας απαιτούσε πολύ κόπο και πολλή δύναμη και από τους ανθρώπους και από τα ζώα.Την ώρα αυτή ο αλιτριβειδιάρης «ντορμπάδιαζε» δηλ. μέσα στους ντορμπάδες, που ήταν τρίχινοι σάκκοι, σε σχήμα φακέλου, έβαζε τη «ζύμη» δηλ. τις αλεσμένες ελιές και στη συνέχεια τους πήγαινε στο πιεστήριο –το «πλακωτάρι» όπως το έλεγαν. Εκεί στοίβαζε τον ένα πάνω στον άλλο, συνήθως 10-13 τέτοιους ντορμπάδες, γεμάτους ζύμη και ύστερα τους πίεζε.Για να στήσει ο αλιτριβειδιάρης όρθια και κατακόρυφη τη στήλη των ντορμπάδων, χρησιμοποιούσε το «τσιτάλι», που ήταν ένα ξύλινο –κυπαρισσένιο ή πευκένιο- δοκάρι μήκους 2 περίπου μέτρων, με το οποίο πίεζε ή υποβοηθούσε διαδοχικά τη στήλη των ντορμπάδων από δεξιά ή αριστερά για να τους διατηρεί σε κατακόρυφη στήλη. Ταυτόχρονα με τα χέρια του αρχικά, περιέστρεφε το πλακωτάρι-πιεστήριο με κατεύθυνση από τα δεξιά προς τα αριστερά. Η περιστροφή αυτή γινόταν με τη βοήθεια ενός χοντρού σιδερένιου κοχλία – αδράχτι τον ονομάζουν -, που το άνω άκρο του βιδώνεται στην πανωσανίδα ενώ στο κάτω άκρο του είναι στερεωμένο το πλακωτάρι. Έτσι όταν ο κοχλίας - αδράχτι κινείται από τα αριστερά προς τα δεξιά βιδώνεται στην πανωσανίδα, δηλαδή ανεβαίνει προς τα άνω και μαζί του ανεβαίνει και το πλακωτάρι. Αντίθετα όταν ο κοχλίας – αδράχτι ξεβιδώνεται, δηλαδή κινείται από τα δεξιά προς τα αριστερά, τότε αυτός κατεβαίνει προς τα κάτω και μαζί του και το πλακωτάρι. Έτσι κατεβαίνοντας το πλακωτάρι προς τα κάτω, πίεζε σταδιακά τη στήλη των ντορμπάδων με τη ζύμη και το λάδι έτρεχε, πολύ-πολύ στην αρχή, λιγότερο μετά, γέμιζε τη «τσιβέρα» και από εκεί με ξύλινο κουτσουνάρι κατέληγε στο «βρασκί», που ήταν ένα πιθάρι βυθισμένο στο δάπεδο της φάμπρικας ή μια μικρή δεξαμενή, ξύλινη ή τσιμεντένια. Αυτό ήταν το λεγόμενο «λιόλαδο», που αποτελούσε το εκλεκτότερο λάδι της όλης διαδικασίας της έκθλιψης, μοσχοβολούσε άρωμα και φρεσκάδα και απ’ αυτό οι χωρικοί κρατούσαν το φαγώσιμο λάδι που θα έτρωγαν όλη τη χρονιά. Το έλεγαν «λιόλαδο» σε αντίθεση προς το «πυρηνόλαδο», που ήταν λάδι κατώτερης ποιότητας. Το λιόλαδο ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ο ανθός, το ξαθέρι του λαδιού και πιστεύω πως δεν θα μπορούσαν ούτε καν να συγκριθούν μαζί του τα κυκλοφορούντα σήμερα «βιολογικά ή οικολογικά» λάδια, με τους βαρύγδουπους τίτλους και ονομασίες.Μόλις τέλειωνε το ντορμπάδιασμα, απελευθερωνόταν η στρώση και το μουλάρι είχε χορτάσει, ο αλιτριβειδιάρης ξεκινούσε πάλι την προηγούμενη διαδικασία για να αλεστεί η δεύτερη αλεσιά ελιές. Ενώ γινόταν αυτό, εκείνος ολοκλήρωνε το πίεσμα της πρώτης αλεσιάς, κατεβάζοντας περιστροφικά το πιεστήριο-πλακωτάρι, πότε με τα χέρια του και κάπου-κάπου με το «τσιτάλι».Όταν τελείωνε το πίεσμα των ντορμπάδων, τους άφηνε λίγο να σουρώσουν και στη συνέχεια, περιστρέφοντας με τα χέρια του, αντιθέτως τώρα, το πλακωτάρι γύρω από τον κοχλία-αδράχτι, το ανέβαζε προς τα άνω, αφήνοντας ελεύθερη τη στήλη των πιεσμένων ντορμπάδων. Ύστερα έπαιρνε τους ντορμπάδες αυτούς με την πιεσμένη ζύμη και τους ξεντορμπάδιαζε, δηλαδή άδειαζε το περιεχόμενό τους σε μια γωνιά του λιοτριβειού.Με το βγάλσιμο του «λιόλαδου» ολοκληρωνόταν η πρώτη φάση της κατεργασίας της ελιάς και άρχιζε η δεύτερη.Κατά τη φάση αυτή ο αλιτριβειδιάρης «θρουλούσε» δηλ. θρυμμάτιζε τη ζύμη που έβγαλε το λιόλαδο και μετά την ξαναπερνούσε από τα μυλάρια, δηλ. την άλεθε για δεύτερη φορά, κατά την ίδια ακριβώς διαδικασία που έκανε κατά το πρώτο άλεσμα. Αυτό το δεύτερο άλεσμα πολτοποιούσε τελείως τη ζύμη, η οποία ξανάπεφτε στη στρώση, έτοιμη για το δεύτερο ντορμπάδιασμα.Όταν αλεθόταν για 2η φορά η ανάλογη ποσότητα, ο αλιτριβειδιάρης σταματούσε το άλογο, το τάιζε κι εκείνος άρχιζε τη διαδικασία του δεύτερου ντορμπαδιάσματος.Σ’ αυτή τη φάση χρησιμοποιούσε συνήθως γύρω στους τριάντα ντορμπάδες και σε καθένα απ’ αυτούς έβαζε τώρα πολύ λίγη ποσότητα πολτοποιημένης ζύμης. Τους ντορμπάδες αυτούς πάλι τους έστηνε σε κατακόρυφη στήλη στο κέντρο της τσιβέρας κάτω από το ανεβασμένο πλακωτάρι.Όταν ολοκληρωνόταν το ντορμπάδιασμα κατέβαζε πάλι, με τη βοήθεια του κοχλία, το πλακωτάρι, αρχικά με το χέρι και ύστερα με το τσιτάλι.Αυτή τη φορά η ζύμη έπρεπε να αποδώσει όλο το υπόλοιπο λάδι που περιείχε και για να γίνει αυτό χρειαζόταν πολύ μεγάλη πίεση. Για να επιτευχθεί αυτή η μεγάλη πίεση χρησιμοποιούσαν δύο καινούργια εργαλεία: Αυτά ήταν «η τσίτα» και ο «εργάτης».Η τσίτα ήταν ένα ξύλινο δοκάρι πολύ πιο μεγάλο και πιο χοντρό από το τσιτάλι και είχε στην άκρη της μια σιδερένια θηλειά. Η τσίτα τοποθετούνταν οριζόντια σε μια ειδική θήκη που είχε το πιεστήριο. Με τη βοήθεια ενός σιδερένιου κρίκου κοντράριζε το πλακωτάρι, έτσι ώστε, όταν ο αλιτριβειδιάρης έσπρωχνε την τσίτα, αυτή με τη βοήθεια του κρίκου, παράσερνε το πλακωτάρι και το ανάγκαζε να κατεβαίνει σταδιακά προς τα κάτω και να πιέζει τους ντορμπάδες.Όταν πια δεν μπορούσε η τσίτα να κινείται με το χέρι, έμπαινε σε ενέργεια «ο εργάτης». Ο εργάτης ήταν ένας κατακόρυφος ξύλινος άξονας, χοντρός στη μέση, λεπτότερος στα άκρα, στερεωμένος πολύ καλά κατά το ένα άκρο στην οροφή και κατά το άλλο άκρο στο δάπεδο της φάμπρικας. Τα άκρα του είχαν συνήθως σιδερένιες απολήξεις που του επέτρεπαν να περιστρέφεται. Στο κέντρο του και στο πιο χοντρό σημείο είχε μια μεγάλη οπή από την οποία περνούσε ένα οριζόντιο χοντρό ξύλο που λεγόταν «πασούλι» και σχημάτιζε με τον κάθετο άξονα ένα είδος σταυρού Στον εργάτη γύρω ήταν προσδεδεμένο στέρεα ένα χοντρό συρματόσχοινο που το έλεγαν «γούμενα» που στο άλλο άκρο είχε έναν ισχυρό σιδερένιο γάντζο . Έτσι η διαδικασία του σφιξίματος ήταν η εξής: Ξετύλιγαν τη γούμενα από τον εργάτη και αγκίστρωναν την άκρη της με τον γάντζο στη σιδερένια θηλιά, που όπως είπαμε, υπήρχε στην άκρη της τσίτας. Απ’ αυτό το σημείο άρχιζε το λεγόμενο «σφίξιμο», το οποίο χρειαζόταν δυο τουλάχιστον εργάτες.Καθένας τους ακουμπούσε σ’ ένα πασούλι και οι δυο μαζί τα έσπρωχναν με δύναμη, ούτως ώστε η γούμενα να περιτυλίσσεται στον εργάτη έλκοντας προς αυτόν την τσίτα. Όταν η τσίτα έφτανε στο τέλος της διαδρομής της δηλ. στον εργάτη, έκαναν «μάινα», δηλ. σταματούσαν το σφίξιμο, τραβούσαν την τσίτα πάλι προς την αρχή της διαδρομής της και ξανάρχιζαν πάλι το σφίξιμο όπως το περιγράψαμε παραπάνω.Αυτή η διαδικασία συνεχιζόταν με 8-10-12 μάινες, μέχρι το σημείο που το γυμνασμένο χέρι του αλιτριβειδιάρη καταλάβαινε ότι η ζύμη είχε πια πιεστεί αρκετά, είχε ξελαδώσει πλήρως και είχε αποδώσει όλο το πυρηνέλαιο που περιείχε. Τότε σταματούσαν το σφίξιμο, άφηναν λίγο τους ντορμπάδες πιεσμένους να σουρώσουν και μετά ξέσφιγγαν το πλακωτάρι και άδειαζαν τους ντορμπάδες από το περιεχόμενό τους που ήταν η πυρήνα, η οποία έτσι είχε αποδώσει όλο το λάδι που περιείχε.Κέντρο και ψυχή της λειτουργίας της φάμπρικας ήταν ο λεγόμενος αλιτριβειδιάρης. Λιοτριβάρη τον λένε αλλού. Δηλαδή ο άνθρωπος που προγραμμάτιζε και εκτελούσε όλες τις φάσεις λειτουργίας της φάμπρικας: Αυτός έπρεπε να ζέψει το μουλάρι στη στρώση, να γεμίσει την καφινίδα με ελιές, να επιβλέπει το άλεσμα, να κανονίσει πόσες ελιές έπρεπε να αλεστούν σε κάθε αλεσιά, να ντορμπαδιάσει, να σφίξει, να ξεντορμπαδιάσει, να μετρήσει το λάδι με το κάρτο και την πύργια και γενικά να κάνει όλες τις δουλειές που απαιτούνταν για τη σωστή λειτουργία της φάμπρικας.Αυτή ήταν και έτσι λειτουργούσε η φάμπρικα.Ήταν πράγματι ένα καταπληκτικό εργαστήρι έκθλιψης του ελαιοκάρπου. Μια μοναδική βιοτεχνία που λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι κατά τρόπο τέλειο και αποδοτικό.Όλο το χειμώνα και για όσο διάστημα συνεχιζόταν το μάζεμα των ελιών, οι φάμπρικες αποτελούσαν το κέντρο της ζωής και της δραστηριότητας των ανθρώπων του χωριού. Στις φάμπρικες κατέληγαν κάθε βράδυ τα μουλάρια, φορτωμένα με τις ελιές που είχαν μαζέψει οι μαζώχτρες όλη μέρα. Στις φάμπρικες γινόταν οι βεγγέρες, οι αποσπερίδες και τα νυχτέρια του χωριού. Στις φάμπρικες οι κάτοικοι αντάμωναν, αλληλοβοηθούνταν, κουβέντιαζαν τα προβλήματά τους, σχεδίαζαν και προγραμμάτιζαν τις δουλειές της επόμενης μέρας. Πέρα απ’ αυτά όμως, οι φάμπρικες αποτελούσαν και χώρους παραγωγής λαϊκού πολιτισμού αλλά και τόπους διασκέδασης και ψυχαγωγίας, όπου οι παλιότεροι με τις ιστορίες και τα παραμύθια τους, με τα τραγούδια και τα αστεία τους, δημιουργούσαν μοναδικές και ανεπανάληπτες σκηνές λαϊκού πολιτισμού, ενώ ταυτόχρονα διασκέδαζαν, γελούσαν και ξεχνούσαν τον κάματο της ημέρας.Θέλω να ελπίζω ότι οι παλιότεροι με τούτα τα λόγια θα θυμηθούν τα νιάτα τους και τον αδυσώπητο αγώνα που έκαναν για να ζήσουν και πως οι νεότεροι θα βρουν την… υπομονή να διαβάσουν τούτες τις γραμμές για να δουν τους αγώνες, τους κόπους και τις προσπάθειες των πατέρων και των παππούδων τους στο στίβο της ζωής, γιατί ο δρόμος της ελιάς και του λαδιού από το λιόφυτο ως τη φάμπρικα ήταν ένας αληθινός άθλος, ένας συνεχής και ανεπανάληπτος αγώνας των παλιότερων για την επιβίωσή τους.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΝ ΚΑΙΡΩ

ΑΦΗΣΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΧΩΡΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΞΕΨΑΧΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ.
ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΘΑ ΑΝΑΡΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ.ΥΓΕΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΟΥ

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ



ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΤΟΥ 2007
ΗΤΑΝ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΜΠΕΝΕΙ Η ΙΔΕΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ ΣΤΟ ΔΥΑΔΥΚΤΙΟ.
ΑΠΟΚΤΗΣΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ .ΑΜΕΣΩΣ ΕΚΕΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΣΣΑΜΟ.
ΑΠΟΚΤΩΝΤΑΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ.
ΑΡΧΙΖΩ ΤΟ ΨΑΧΤΥΡΙ. ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΣΤΟ GOOGLE (ΚΙΣΣΑΜΟΣ,ΚΙΣΑΜΟΣ,KISSAMOS,KISAMOS,). ΤΟ MONO ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜE ENAN ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΟΔΗΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΣΣΑΜΟ.
ΜΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΙΔΕΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΜΑΖΕΨΕΙ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙ.
ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΣΑ Μ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΡΕΛΛΑ ΜΕ ΜΕΝΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ.
ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΤΡΕΛΛΑ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΚΙΝΗΤΡΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΞΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΚΟΚΟΛΑΚΗΣ ΕΙΧΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΜΙΓΩΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ (RADIO RIZITES-ΡΑΔΙΟ ΡΙΖΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΟΧΩΡΙΑΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ ΤΗΝ ΚΙΣΣΑΜΙΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (KISSAMOS TV).
ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΖΩ ΣΤΙΣ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2007 ΜΕΡΙΚΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙΑ ΣΤΟ YOUTUBEΜΕ ΚΙΣΣΑΜΙΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ HATZIKOS ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΗΜΟΥ ΜΟΥ.
ΜΕΡΙΚΑ ΤΑΧΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΣΣΑΜΟΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΙΧΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΕΓΩ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΑΡΚΕΤΗ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΤΙΣ 370.000 ΠΕΡΙΠΟΥ.
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤOY ΚΟΣΜΟΥ ΜΟΥ ΦΥΤΕΥΕΤΑΙ Η ΙΔΕΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΕ ΑΜΙΓΩΣ ΚΙΣΣΑΜΙΤΙΚΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ,ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ ΣΤΟ YOUTUBE,ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ,ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΑΡΧΕΙΑ,Κ.Λ.Π.)
ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ.
ΕΤΣΙ Μ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ Μ ΕΜΕΝΑ
ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΛΗΡΕΣ.
ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ ΜΕΛΩΝ ΣΤΟ PATHFINDER
ME TO ONOMA KISSAMOSLIVE
.






Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΑΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΑ Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΤΙΣ 352.000 .
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΔΥΑΔΥΚΤΙΟ ΕΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ ΠΟΥ Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥΜΕ ΡΙΖΩΣΕ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΖΕΙ.
ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΙΚΑ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΥΑΔΥΚΤΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΥΦΑΝΤΗ. ( Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ)
ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ (ΣΕΔΕΝΤΡΕΠΕΣΕ) ΜΕ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΘΕΜΑΤΑ..
ΑΡΧΙΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΑΙ Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ .
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ Π.Χ.
ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ (ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ,ΝΟΧΙΑ ΜΑΛΑΘΥΡΟΣ, ΡΟΓΔΙΑ,ΠΑΛΑΙΑ ΡΟΥΜΑΤΑ, Κ.Λ.Π.)ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΑΛΑ ΣΑΝ ΛΙΝΚ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ.
Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ.
ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΑΠΟΣΚΟΠΩ ΣΕ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Η ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΟΦΕΛΟΥΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.
ΑΠΑΙΤΩ ΟΜΩΣ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΗ ΚΙΣΣΑΜΙΤΙΚΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΕΙΑ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΝΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
ΟΛΑ ΣΤΑ ΦΟΡΑ ΛΟΙΠΟΝ .ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΕΡΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΘΗΣΗ.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ ΟΤΑΝ ΕΙΔΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΝ .ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ,ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΠΙΤΥΝΧΑΝΕΤΑΙ.
ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ.
ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΘΥΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΙΤΥΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΥΝΕ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΙΚΟΝΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ.
ΑΥΤΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ ΑΥΤΗ.
Υ.Γ.
ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ FACEBOOK ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΜΑΣ .Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΙΣΣΑΜΟΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΧΑΤΖΗΚΟΚΟΛΑΚΗΣ ΚΩΣΤΗΣ.
Email. HATZIKOS@HOTMAIL.COM
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ
ΤΗ ΡΙΖΑ ΝΑ ΞΕΧΝΙΟΥΝΕ
ΓΙΑ Η ΡΙΖΑ ΣΑ ΧΑΘΕΙ
ΚΙ ΑΥΤΑ ΘΑ ΞΕΡΑΘΟΥΝΕ

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΥΡΟΔΗΜΗΤΡΑΚΗ


Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την ερασιτεχνική συνέντευξη του αείμνηστου και τρανού λαγουτιέρη, Σταύρου Μαυροδημητράκη στον ερασιτέχνη μελετητή Ιωάννη Παπαδάκη (Ελληνοαμερικάνο) που έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1978 στον Πειραιά. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους απογόνους του Ι.Παπαδάκη, Μανώλη-Κώστα-Ελένη για την ευγενή παραχώρηση και την άδεια δημοσίευσης από το blog "kissamoschania.blogspot" των αποσπασμάτων αυτών, καθώς και για τα αποσπάσματα από συνεντεύξεις άλλων καλλιτεχνών που θα προβληθούν αποκλειστικά στο μέλλον από το blog μας.






Ι.Π: Πως το πήρες απόφαση να ασχοληθείς με την μουσική, με τα όργανα;

Σ.Μ: Εγώ τα ζούσα τα όργανα καθημερινώς στο σπίτι που μέναμε. Μα κάθε μέρα σου λέω. Έπαιζε ο πατέρας μου λύρα, καλή λύρα. Κι ήτανε, πώς να στο πώ, ήτανε φίρμα όπως λέμε σήμερα, τον ξέρανε σε όλη την επαρχία Κισσάμου κι ακόμα παραπέρα. Στα Μαρεδιανά προπάντων όλα τα γλέντια τα είχε ο πατέρας μου, στεφανώσεις, αρραβωνιάσεις, πανηγύρια. Ήτανε κι άλλος ένας γεροντής, ο Μανιατάκης ο Γιάννης, βιολί έπαιζε αυτός πρώτης γραμμής, αυτοί ήτανε στο χωριό, ο πατέρας μου και ο Μανιατάκης. Τα γλέντια των Μαρεδιανών τα είχανε αυτοί οι δύο. Εγώ που λές, αυτούς άκουγα κάθε μέρα, θες να είναι στον καφενέ, θες να είναι στις πεζούλες στην εκκλησία, παντού δηλαδή…..

Ι.Π: Συγνώμη που σε διακόπτω, αλλά εσύ όμως, δεν έμαθες λύρα...

Σ.Μ: Όχι, δεν έμαθα, δεν μου άρεσε η λύρα εμένα. Εγώ σαν πρωτάκουσα τον γέρο Κουτσουρέλη να παίζει το λαγούτο, ξετρελάθηκα. Έπαιζε, το θυμάμαι σαν να’ναι χθές, έπαιζε με τον πατέρα μου στον γάμο του Μαυροδημήτρη του Στέλιο και ήμουνα δεν ήμουνα πέντε – έξι χρονών. Και όταν γύρισα από τον γάμο δεν έκλεισα μάτι, παρά όταν ήρθε ο πατέρας μου στο σπίτι του είπα, να μου πάρεις ένα λαγούτο. Αυτός όμως ήτανε φτωχός και το λαγούτο έκαμε πολλούς παράδες, αλλά να σου πώ, δεν ήθελε και πολύ να ακολουθήσω το επάγγελμα, κυρίως αυτό δηλαδή. Με τα πολλά, πήρα ένα μαντολινάκι και αρχίνισα μοναχός μου να παίζω και με το που’θελε να σχολάσει η λειτουργία την Κυριακή, καθόμουν στις πεζούλες στην εκκλησία κι έπαιζα και χορεύανε τα κοπελάκια του χωριού.

Ι.Π: Με μαντολίνο λοιπόν ξεκίνησες;

Σ.Μ: Ναι, μαντολίνο, ένα παλιό μαντολινάκι που το είχε πάρει ο πατέρα μου από έναν από το Καστέλλι. Έπαιζα μαντολίνο μέχρι να μεγαλώσω λιγάκι, εκεί στα δέκα περίπου με δώδεκα, αφού είδε ο πατέρας μου ότι δεν αλλάζω τα μυαλά μου, πήγε και μου αγόρασε ένα λαγούτο από τα Χανιά και έμαθα μοναχός μου να παίζω πιο πολύ. Έκανα δύο μαθήματα στου γέρο Κουτσουρέλη, ίσα ίσα για να μάθω να το κουρντίζω και να το πιάνω και τα υπόλοιπα όλα μοναχός μου.

Ι.Π: Θυμάσαι να μου πείς πότε έπαιξε σε γλέντι με το λαγούτο;

Σ.Μ (γέλια) το πρώτο γλέντι λένε ότι είναι σαν την πρώτη αγαπητικιά, έτσι δεν λενε; Δεν το ξεχνάς που να περάσουνε εκατό χρόνοι. Ήτανε το 1914, δεκατεσσάρων χρονών ακριβώς ήμουνα και καλά καλά δεν ήμουν ξετελεμένος στο όργανο, παρά ένας από τα Σκουλουδιανά με κάλεσε να παίξω σε μια βάφτιση που έκανε και πήγα κι έτρεμα σαν τον λαγό, κατέεις γιατί; Γιατί θα έπαιζα με τον Κουνελοκωστή. Μεγάλο πράμα για εκείνα τα χρόνια και μεγάλη, πώς να στο πώ, μεγάλη υπόθεση, τιμή. Και πήγα κι έπαιξα και τα πήγα μια χαρά κι ας πούμε πήρα θάρρος. Και μετά του πήρα τον αέρα και έπαιζα όπου με καλούσανε. Και με τον πατέρα μου, μην ξεχάσω να πώ ότι πρίν το μεγάλο γλέντι με τον Κουνελοκωστή, είχα παίξει με τον πατέρα μου σε αρκετές χαροκοπιές στο χωριό. Αλλά και μετά, μέχρι να πάω δεκάξι χρονών, έπαιζα με τον πατέρα μου, μέχρι που με άκουσε ο μακαρίτης ο Χάρχαλης και μου είπε….

Ι.Π: Τότε γνωρίστηκες με τον Χάρχαλη;

Σ.Μ: Ναι, ακριβώς δεκάξι χρονών έπαιξα με τον Χάρχαλη στην Αγιά Τριάδα στα Καλουδιανά στο πανηγύρι. Εκάναμε από πρίν, δέκα μέρες μπρόβες για να δεί αν μπορώ να του ακολουθήσω και ύστερα μου έκανε, εντάξει είσαι Σταυράκη, θα γίνεις πρώτης τάξεως οργανοπαίχτης.

Ι.Π: Πώς γνωρίστηκες με τον Χάρχαλη;

Σ.Μ: Από την μεριά του πατέρα μου, του έλεγε του Χάρχαλη, έχω το κοπέλι μου που παίζει λαγούτο και του έκανε ο Χάρχαλης, φέρ’τον μου να τον ακούσω. Και του άρεσα και μου είπε να παίξουμε σε μερικά γλέντια μαζί. Και πήγε η συχωρεμένη η μάνα μου θυμάμαι και μου ψώνισε καλά ρούχα, σκολινά για να πάω να παίξω στο πανηγύρι δίπλα στον Χάρχαλη.

Ι.Π: Και έτσι λοιπόν συνέχισες να παίζεις με τον Χάρχαλη;

Σ.Μ: Όχι, τότε δεν έπαιξα πολύ γιατί είχα κατέβει στο Καστέλλι και δούλευα σε ενούς τσαγκάρη για να μάθω την δουλειά και επειδή ο Χάρχαλης έπαιζε συνέχεια σε γλέντια ακόμα και σε μακρινούς τόπους, δεν μπορούσα να αφήσω το μαγαζί και να τρέχω στα γλέντια μαζί του.

Ι.Π: Οπότε, σταμάτησες να παίζεις;

Σ.Μ: Μόνο με τον Χάρχαλη, ναι. Γιατί όμως, τότε βρήκα ένα κοπελάκι νέο, τον Μανώλη τον Μυλωνάκη που μετά έγινε μεγάλος καλλιτέχνης, άριστος και είδα ότι έπαιζε καλό βιολί και τον ξεκίνησα εγώ. Τον έσπρωξα στο επάγγελμα, ήτανε δυό-τρία χρόνια μικρότερος μου και επειδή εγώ είχα κάνει ήδη γνωριμίες στο Καστέλλι, παίζαμε συχνά σε γλέντια εκεί. Και με τον Μανιατάκη τον Γιάννη που τότε ήτανε μεγάλος στην ηλικία, παίξαμε θυμάμαι τρείς-τέσσερις φορές. Μα ύστερα μπήκα στην χωροφυλακή και έγινε και ο πόλεμος στην Μικρά Ασία και με πήρανε στρατιώτη και σταμάτησα μέχρι την οπισθοχώρηση και που ξανάρθα στην Κρήτη.

Ι.Π: Και μετά που ξανάρθες με ποιόν έπαιξες;

Σ.Μ: Μετά, μέχρι και να ανέβω στην Αθήνα έπαιζα με τον Χάρχαλη. Έπαιξα και με τον Μυλωνάκη και με τον Κουνελοκωστή και με τον Γιώργη τον Νικολακάκη και με άλλους. Αλλά πιο πολύ με τον Χάρχαλη. Μαζί γράψαμε και δίσκους, δύο δίσκους, στα τέλη του ’20 με αρχές του ’30 και κάνανε μεγάλη επιτυχία γιατί δεν ήτανε τότε εύκολο να γράψει κάποιος δίσκο...[...]

Ι.Π: Ο Χάρχαλης πώς σε αντιμετώπιζε;

Σ.Μ: Με αγαπούσε πολύ ο μακαρίτης, πάρα πολύ. Δηλαδή, τα χρόνια που έπαιξα μαζί του ήταν τα καλύτερα μου, γυρίσαμε όλο τον νομό Χανίων, πήγαμε και στο Ρέθεμνος και στα Σφακιά, πολλά γλέντια. Ο Χάρχαλης ήτανε άνθρωπος δίκαιος, δηλαδή, αν σε έβλεπε και προσπαθούσες και δεν ήσουνα σαλταδόρος, σου φερότανε πολύ καλά. Ακόμα και όταν ήτανε να κάνουμε την μοιρασιά μετά το γλέντι, μου έδινε το μερτικό μου και ακόμα παραπάνω μερικές φορές....[...]

Ι.Π: Ποιους λαγουτιέρηδες είχες σαν παραδείγματα όταν ξεκινούσες την σταδιοδρομία σου;

Σ.Μ: Εκείνα τα χρόνια Γιάννη τα λαγούτα ήτανε λίγα. Για να καταλάβεις δηλαδή τι σου λέω, στους δέκα που παίζανε όργανο, οι οχτώ παίζανε βιολί και οι δυό παίζανε λαγούτα. Ήτανε πολύ ακριβό και δυσκολόβρεστο όργανο το λαγούτο και δύσκολο κιόλας. Ο γέρο-Κουτσουρέλης έπαιζε καλό όργανο, ήτανε κι ο γέρο-Σγουρομάλλης, ο Μπέρτης ήτανε, ο Κεραμιανός ήτανε, ο Παπαδογιώργης ήτανε, κι άλλοι που δεν θυμούμαι και καλά. Μα αυτοί οι περισσότεροι παίζανε κιθαρίστικα, συνοδευτικά, δεν παίζανε πενιές, κοσκινίζανε, ο γέρο-Κουτσουρέλης έπαιζε πιο μπερντελίδικα λίγο και ο Παπαδογιώργης έπαιζε κι αυτός μπερντελίδικα. Εγώ το άλλαξα το σύστημα και έπαιζα μόνο μπερντελίδικα, πενιές δηλαδή καθαρές, χωρίς κοπανήματα σαν αυτά που ακούμε σήμερα από τσοι νεώτερους.

Ι.Π: Και ο Κουτσουρέλης ο Γιώργος όμως έπαιζε πρίμο λαγούτο και σολάριζε….

Σ.Μ: Ο Γιώργης ήτανε μετά από μένα, πιο μικρός. Από εμένα άκουσε και πήρε παράδειγμα, άμε να τον ρωτήσεις και θα στο πεί. Ερχότανε που ήτανε κοπελάκι με τα κοντά παντελονάκια και με άκουγε τότε που έπαιζα με τον Χάρχαλη και του άρεσε έτσι όπως έπαιζα και με μελετούσε μετά. Εγώ προσωπικά του είχα κάνει δύο μαθήματα, ερχότανε στο τσαγκάρικο που δούλευα και του έδειξα. Και βέβαια, εξελίχθηκε κι αυτός μετά και έγινε αυτός που είναι, ένας δηλαδή σωστός και δυνατός τεχνίτης του λαγούτο παγκρητίως. Και εγώ δεν ντρέπομαι να το πώ, η αλήθεια είναι, ο Κουτσουρέλης αυτά που παίζει, θέλει εκατό δίπλα του να του κοντράρουνε. Κι αυτός ήτανε που έκανε το λαγούτο δυνατό όργανο και όχι μπασαδόρικο.

Ι.Π: Σωστά, ναι, αλλά από ότι ξέρω, το είπες κι εσύ πριν και συμφωνώ, εσύ ήσουν ο πρώτος που έδωσε άλλη γραμμή στο παίξιμο…

Σ.Μ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια, εμένα μου άρεσε αυτό που παίζει το βιολί να το παίζει και το λαγούτο και έτσι το έκανα κι εγώ, αυτά που παίζανε οι βιολατόροι και οι λυράρηδες να τα παίζω ακριβώς πριμαδόρικα κι εγώ…

Ι.Π: Είπες για λυράρηδες και ξέρω ότι δούλεψες με αρκετούς. Πές μου λίγο για αυτούς..

Σ.Μ: Ναι, έπαιξα με δυνατούς καλλιτέχνες της λύρας στα χρόνια που δούλεψα. Με τον αείμνηστο Καραβίτη έπαιξα πολλές φορές, κυρίως στην Αθήνα και γράψαμε και δίσκους μαζί και ο Καραβίτης με αγαπούσε πάρα πολύ, ήτανε ο μακαρίτης σαν το αηδόνι όταν τραγουδούσε. Ύστερα έπαιξα με τον Μουζουράκη, Ρεθυμνιώτης κι αυτός λυράρης, κι ο Σκορδαλός κάποτε μου είχε προτείνει να παίξουμε και βέβαια έπαιξα με τον Μουντάκη στην Αθήνα στις ταβέρνες και στις εκδηλώσεις του συλλόγου «Η Ομόνοια»…

Ι.Π: Ο Μουζουράκης ποιος είναι;

Σ.Μ: Ο Γιώργης ο Μουζουράκης από το Αμάρι, της γενιάς μου λυράρης, με τον οποίο γνωρίστηκα στα Χανιά που υπηρετούσε αυτός στην χωροφυλακή και προσωπικά εγώ του είχα κάμει μαθήματα στα συρτά διότι ουδείς εξ αυτών τα εγνώριζε εκείνα τα χρόνια. Το ίδιο και ο Καραβίτης δηλαδή. Τους έδειξα εγώ κι ο μακαρίτης ο Μαργιάνος ο Γιώργης ο βιολάτορας. Αυτοί ήταν φιλόμουσοι και μερακλήδες όλοι τους και καθίσανε και μάθανε δυό-τρία πράγματα.
Ο Καραβίτης βέβαια, επειδή δούλεψε πολύ και ήταν και δυνατό δοξάρι, κατάφερε και τα έπαιξε πολύ καλύτερα από όλους εκείνα τα χρόνια. Τον παραδεχόντουσαν όλοι οι παλαιοί, κι ο Χάρχαλης και ο Μαργιάνος και όλοι…

Ι.Π: Και ο Σκορδαλός όμως και ο Μουντάκης παίζουνε πολύ καλά….

Σ.Μ: Ο Μουντάκης από τα χέρια τα δικά μου και των Κουτσουρέληδων βγήκε, το ξέρεις; Εγώ τον γνώρισα εδώ στον Πειραιά που ήτανε νέος και δούλευε εργάτης και τα βραδάκια έπαιζε σε κανα ταβερνάκι και μου άρεσε η λύρα του και τον έβλεπα ότι έχει διάθεση να κάνει πολλά πράγματα και του έδειξα πολλούς σκοπούς και του συνδράμισα στα πρώτα του βήματα. Ο Μουντάκης αυτά που έχει γράψει σε δίσκους και στις κασέτες, τα περισσότερα συρτά, είναι χανιώτικα συρτά που τα έμαθε από εμένα, από τους Κουτσουρέληδες, από τον Κώστα τον Ναύτη, από Χανιώτες τα έμαθε, από πρώτο χέρι. Ενώ ο Σκορδαλός πάλι, αυτός ενώ παίζει καλή λύρα, όχι βέβαια μερακλήδικη σαν του Μουντάκη, είναι εγωιστής, δεν σηκώνει ούτε μαθήματα ούτε τίποτα, νομίζει πώς τα ξέρει όλα από την ώρα που γεννήθηκε και δεν σηκώνει καλούς λαγουτιέρηδες δίπλα του γιατί θέλει να ακούγεται η λύρα. Και βάνει τους χτυπατζήδες να παίζουνε γρούκου γρούκου δίπλα του και ακούγεται ένα τσάρχαλο και καθόλου μουσική πενιά. Εγώ, όταν μου είπε να παίξουμε του το είχα τονίσει αυστηρώς ότι θα αφήσεις το λαγούτο να εκφράζεται γνήσια, αλλά είχε άλλη γνώμη. Παρόλα αυτά, έχει δουλέψει κι αυτός πολύ και του το αναγνωρίζω….

Ι.Π: Περίμενα να είσαι αυστηρός, όχι όμως και τόσο πολύ….

Σ.Μ: Δεν ξέρω αν είμαι πολύ, αλλά επειδή τόσα χρόνια τα μάτια μου είδαν πολλά, πάρα πολλά, λέω αυτό που βλέπω κι αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό. Κάνω κι εγώ λάθη βεβαίως και πολλά λάθη και προς Θεού, ποτέ δεν είχα ατομικό πρόβλημα με κανέναν συνάδελφο, αλλά δεν θα κάνω όμως ούτε τον γυρολόγο, ούτε τον κατεχάρη για να με χειροκροτούνε από κάτω, όπως το κάνουνε μερικοί μερικοί για να αρέσουνε στον κόσμο. Ο Τζιμάκης ο Τσαγκαράκης ας πούμε, ο Γιώργης, ποτές του δεν παρακάλεσε κανέναν και ποτές του δεν έκαμε τον καμπόσο, αλλά είδες τι σπουδαίος μουσικός που έγινε; Λύρα να παίξει, βιολί να παίξει, κιθάρα να παίξει, θα παίξει ολόσωστα και μερακλήδικα. Στο λέω εγώ που έκαμα πολλά χρόνια μαζί του και του βγάζω το καπέλο και μακάρι να είχαμε στην μουσική μας πολλούς σαν κι αυτόν….

Ι.Π: Έχετε κάνει και δίσκους με τον Τζιμάκη;

Σ.Μ: Ναι, κάναμε και δίσκους κι απ’όλα. Και γλέντια παντού.

Ι.Π: Πώς βλέπεις τους σημερινούς λαγουτιέρηδες;

Σ.Μ: Υπάρχουνε συνάδελφοι που είναι πολύ καλοί καλλιτέχνες με ήθος και δεξιοτεχνία και στην Κίσσαμο και στο Σέλινο και παντού. Καλά, στην Κίσσαμο είναι τέτοια τα ακούσματα που οι περισσότεροι πλέον παίζουν σε σωστούς δρόμους, αλλά και στις άλλες περιοχές είναι καλοί, αρκεί να τους αφήνουνε οι βεντέτες οι λυράρηδες να ακουστούνε γιατί είναι αμαρτία τέτοια ταλέντα να πηγαίνουνε χαμένα. Εγώ ξέρω έναν λαγουτιέρη, μα θα’ναι πολύ γέρος τώρα, ο Αντώνης ο Κλεινάκης από την Παλαιόχωρα Σελίνου. Αυτός Γιάννη, έπαιζε παλιά με τον Χάρχαλη, πετούσε σπίθες και ο Χάρχαλης, παρόλο που ήτανε φίρμα, τον άφηνε και ακουγότανε κι αυτός. Λίγοι είναι οι φίρμες που αφήνουνε τα λαγούτα πλέον.

Ι.Π: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου σκοπός που παίζεις;

Σ.Μ: Πολλοί είναι, πολλοί. Εμείς ευτυχήσαμε να έχουμε ένα όμορφο ρεπερτόριο στην μουσική μας και σκοπούς πολύ ωραίους. Μου αρέσει ο Χανιώτικος σκοπός πολύ, μου αρέσει και ο Καραγκιουλές συρτός, είναι κι ένας σκοπός, του Μανιατάκη του Γιάννη, ο Μαρεδιανός σκοπός και τον παίζω πλέον στα γεράματα, έτσι πιο πολύ για να νοσταλγώ το χωριό μου και τους παλαιούς ανθρώπους που γνώρισα. Αυτό είναι το κακό, ζείς πολλά χρόνια, γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους και μετά τους θάβεις (γέλια)...[...]

Ι.Π: Θα συνεργαζόσουν σήμερα με κάποιον από τους πιο καινούργιους βιολιστές και λυράρηδες;

Σ.Μ: Ε μα τώρα δεν μπορώ να παίξω όπως μια φορά, κάνω λάθη, δεν έχω κουράγια…

Ι.Π: Ναι, αλλά αν μπορούσες;

Σ.Μ: Υπάρχουνε νέοι συναδέλφοι, νεώτεροι μου δηλαδή που παίζουνε πολύ καλά. Εγώ να σου πώ, από τους παλαιοτέρους, πάντα ξεχώριζα και πάντα θα ξεχωρίζω τον Χάρχαλη διότι δεν ξαναπερνάει από το κρητικό πάλκο τέτοιος καλλιτέχνης. Συνεχίζουν όμως καλά και ο Νίκος ο Μαύρος, ο οποίος είναι εξαίσιος χειριστής του βιολιού, όπως και ο Μιχάλης ο Κουνέλης, τον οποίο θεωρώ ως τον δυνατότερο από τους πιο καινούργιους…

Ι.Π: Ο Ναύτης; Ο Γαλαθιανάκης;

Σ.Μ: Ο Γαλαθιανάκης κι αυτός είναι καλός τεχνίτης. Ο Ναύτης παίζει πολύ καλά, αλλά θα σου πώ κάτι που το έχω πεί και στον ίδιο, δηλαδή, παίζει δύσκολο όργανο, βάνει πολλά στο δοξάρι και ένας που δεν είναι κατεχάρης τον ακούει με δυσκολία. Θα μου πείς, μπορεί κι άλλος να παίξει έτσι; Όχι. Παίζει πολύ τεχνικό όργανο, από την εποχή του Χάρχαλη έχω να ακούσω τέτοιες δοξαριές δυνατές, αλλά άμα τον πιάσει η κουζουλάδα, μετά ο ακροατής δεν τον παρακολουθεί εύκολα. Γι’αυτό λέω ότι ναι, ο Ναύτης είναι μεγάλος τεχνίτης, αλλά ο Κουνέλης είναι πιο.. πώς να στο πώ, είναι πιο πολύ έτσι αγνός, πιο δηλαδή εύκολος στο να τον απολαύσει κάποιος, καταλαβαίνεις τι θέλω να πώ..

Ι.Π: Ναι ναι, καταλαβαίνω. Μα είναι και από διαφορετική σχολή και οι δύο όμως…

Σ.Μ: Ε ναι, παίζει κι αυτό ρόλο, άλλη μάθηση είχε ο Κουνέλης, άλλη ο Ναύτης, άλλη ο Γαλαθιανός κι άλλη ο Μαύρος. Και στα λαγούτα το βλέπεις, αλλιώς το παίζει ο Λέφης, αλλιώς ο Μαργαρίτης, αλλιώς ο Καρεφύλλης, παίζει μεγάλο ρόλο το άκουσμα.

Ι.Π: Με λυράρηδες των Χανίων δούλεψες ποτέ;

Σ.Μ: Με τον πατέρα μου έπαιξα πιο πολύ, μετά ξεκίνησα με τα βιολιά, τον Χάρχαλη και τον Μυλωνάκη κι άλλους. Θα ήθελα να παίξω κάποτε με τον αείμνηστο τον Νίκο Κουφιανό που κατά τα λεγόμενα των παλαιότερων, ήταν ο καλύτερος λυράρης της Κρήτης εκείνα τα χρόνια αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα διότι έπαιζα με τον Χάρχαλη συνεχώς τότε. Ο Κουφιανός είχε τους δικούς του λαγουτιέρηδες, έπαιζε και με σαντούρια αυτός μερικές φορές και μάλιστα, θα σου πώ μια περίπτωση, στα τέλη της δεκαετίας του ’20 θα ήτανε, παίζαμε στ’Αλικιανού στο πανηγύρι με τον Χάρχαλη και παραδίπλα έπαιζε στην άλλη ταβέρνα ο Κουφιανός και μας είχε στείλει κέρασμα κρασί, διότι τον γνώριζε και τον εκτιμούσε πολύ τον Χάρχαλη, κι ο Χάρχαλης το ίδιο. Ναι.

ΓΙΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ


Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΑΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ Η ΜΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΟΙ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΕΠΕΖΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ ΠΑΛΙ.

ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΣΥΧΩΡΕΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΡΙΑ (ΚΑΤΕΧΑΡΑ) ΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΗΣ. ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΕΙΤΕ ΣΕ ΜΑΣ ( ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ) ΕΙΤΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ.

1.ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΚΕΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΑΥΤΙΑ.

ΕΡΙΧΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ 3-4 ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΖΕΣΤΟΥ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.ΜΕΤΑ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ ΕΝΑ ΧΩΝΙ ΚΑΙ ΕΒΑΖΕ ΤΗΝ ΜΥΤΕΡΗ ΤΟΥ ΑΚΡΗ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ.ΜΕΤΑ ΑΝΑΒΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΤΟ ΧΩΝΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΜΠΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΕΤΡΕΧΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΟ ΚΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΤΙΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΩΝΙΟΥ.ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΤΑΝ Ο ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ

2.ΠΥΩΔΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΣ

ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΛΙ ΤΥΛΙΓΕ ΒΑΜΒΑΚΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΕ ΕΜΠΟΤΙΣΕΙ ΜΕ ΜΑΥΡΟ ΙΩΔΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΣΟΧΟΝΤΡΟ ΑΛΑΤΙ.ΑΝΟΙΓΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΚΑΙ ΠΙΕΖΕ ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΙ ΣΤΙΣ ΠΥΩΔΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΣ .ΕΤΣΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕ ΤΟ ΠΥΟΝ (ΠΥΟ ,ΟΜΠΥΟ) ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΜΑΙΝΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ.ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΕΒΑΖΕ ΝΕΡΟ,ΙΩΔΙΟ ΚΑΙ ΨΙΛΟ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΕΔΙΝΕ ΣΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΓΑΡΓΑΡΕΣ.

3. ΕΞΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΕ ΑΛΟΙΨΕΙ ΜΕ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ ΜΕ ΜΙΑ ΠΕΤΣΕΤΑ ΜΕ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΟ ΕΞΑΡΘΡΩΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ.ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΑΣΜΑ (ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΕΜΠΛΑΣΤΡΟ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ.

ΕΒΑΖΕ ΣΕ ΕΝΑ ΧΟΝΤΡΟ ΧΑΡΤΙ (ΧΑΣΑΠΟΧΑΡΤΟ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ) ΚΡΕΜΥΔΟΦΥΛΛΑ , ΛΑΔΙ,ΤΡΙΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΑΠΟΥΝΙ,ΓΙΔΙΝΕΣ ΤΡΙΧΕΣ,ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΣΠΡΑΔΙ ΑΥΓΟΥ(ΜΑΡΕΓΚΑ).ΤΥΛΙΓΕ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΣΦΙΧΤΑ ΓΙΑ 12 ΩΡΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ.Η ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΕΦΕΡΝΕ ΑΡΙΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ .

4.ΒΡΑΣΜΕΝΟ ΧΑΜΟΜΗΛΙ ΓΙΑ ΠΛΥΣΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΑΠΟ ΚΡΙΘΑΡΑΚΙ Η ΑΛΛΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΕΙΤΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ.ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙΧΕ ΣΤΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

5. ΚΟΜΠΡΕΣΕΣ Η ΕΝΤΡΙΒΕΣ

ΣΤΑ ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΓΙΑ ΕΝΤΡΙΒΕΣ ΕΝΑ ΜΙΓΜΑ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ,ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ.ΚΑΙ ΣΠΟΡΟΥΣ ΤΡΙΜΕΝΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΠΙΠΕΡΙΑΣ (ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥΡΚΑΚΙΑ)

ΣΕ ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΕΝΤΡΙΒΕΣ ΜΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ

ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΚΡΥΩΜΑΤΟΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΤΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΚΟΜΠΡΕΣΕΣ Η ΒΕΝΤΟΥΖΕΣ.

ΑΝΑΒΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΑΛΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΥΛΙΞΕΙ ΜΕ ΒΑΜΒΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΜΕΡΙΚΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΖΕΣΤΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΕΡΑ .ΚΑΤΟΠΙΝ ΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑΔΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΡΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΕΝΤΟΥΖΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ.ΣΥΝΗΘΩΣ 3-4 ΠΟΤΗΡΙΑ ΒΕΝΤΟΥΖΑΡΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ. ΤΑ ΞΕΒΕΝΤΟΥΖΑΡΙΖΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΠΑΖΕ ΣΤΙΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ.

ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΒΑΡΥΤΕΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ( ΠΡΩΙΜΗ ΒΡΟΧΙΤΙΔΑ Η ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ) ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΤΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΚΟΦΤΕΣ ΒΕΝΤΟΥΖΕΣ.Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΧΑΡΑΖΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΕ ΞΥΡΑΦΑΚΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΙΝΗΤΡΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΝΕΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ.ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΤΑΝ ΣΠΑΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟ.

6.ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΜΟΛΥΝΣΕΙΣ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ Η ΑΠΟ ΡΥΑΚΙΑ ΕΦΕΡΝΕ ΒΔΕΛΛΕΣ(ΑΒΔΕΛΛΕΣ) ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΣΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ.ΑΥΤΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΚΑΙ ΤΡΑΒΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΜΟΛΥΝΣΗ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΙΜΑ.

7. ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ ΜΕΣΗΣ.

ΑΥΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΧΝΙΚΗ.

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΑΝΕ Η ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΒΑΖΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΑΝΑΣΚΕΛΑ(ΜΠΟΥΜΠΟΥΡΑ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ.

ΕΠΙΑΝΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΕΡΝΕ ΧΙΑΣΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ .ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΙΝΗΣΗ.

ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΑΝΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΕΠΙΑΝΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΣΦΙΧΤΑ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΤΗΣ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΠΕΤΣΕΤΑ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ . ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΑ ΠΑΚΙΑ . ΕΤΣΙ ΤΟΛΕΓΑΝ

ΕΠΑΝΑΦΕΡΝΕ ΤΟΥ ΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΝΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΜΠΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΠΟΝΔΥΛΟΥΣ.

8.ΑΝΤΙΗΛΙΑΚΟ

ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΕΝΑ ΜΙΓΜΑ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΥ ΙΩΔΙΟΥ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΓΜΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΑΝΤΙΗΛΙΑΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΤΑΝΟΛΟΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ-ΣΕΛΙΝΟΥ



ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΧΩΡΟ

Ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου Κρήτης στις 10 Νοεμβρίου 1911. Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης και στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1937. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Θεολογίας και Κοινωνιολογίας στη Γαλλία, στα Πανεπιστήμια της Λιλ και του Παρισιού.

Εργάστηκε ως καθηγητής Θεολογίας σε σχολεία του Νομού Χανίων την περίοδο 1938-1945.

Το 1944 με άλλους διανοούμενους συμμετέχει στην ίδρυση στα Χανιά του ΧΡΙ.Σ.Κ.Ε. (του Χριστιανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας), το οποίο θα πραγμάτωνε τα κοινωνικά ιδεώδη του Ευαγγελίου. Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν Πρεσβύτερος και του δόθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Χρημάτισε Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης. Το Δεκέμβριο του 1957 η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης τον εξέλεξε Επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου και χειροτονήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1957. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1962, με την ανύψωση των Επισκοπών της Κρήτης σε Μητροπόλεις προήχθη σε Μητροπολίτη. Το 1963 υποδέχεται τον Πατριάρχη Αθηναγόρα στην Κίσσαμο, μεγάλο οραματιστή και εργάτη της Οικουμενικής κίνησης, ενώ ένα χρόνο μετά συναντάται με τον Πάπα Παύλο τον 6ο στη Ρώμη.

Ιδρύει γηροκομεία, ορφανοτροφεία, επαγγελματικές σχολές, πνευματικά κέντρα, ιδρύματα υποτροφιών, οικοτροφεία στην Κρήτη αλλά και στην Αθήνα για τους φοιτητές των επαρχιών, ιδιωτικές τεχνικές σχολές Ηλεκτρολόγων, Μηχανολόγων, το κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης μέχρι και σύγχρονα τυροκομεία. Δημιουργεί σε κεντρικές ενορίες υφαντουργεία και εργαστήρια βιοτεχνίας, κυρίως ξυλογλυπτικής και αγγειοπλαστικής. Στηρίζει τη "Βουλή της Γυναίκας". Μετά το ναυάγιο του πλοίου "Ηράκλειο" αναλαμβάνει πρόεδρος της μετοχικής εταιρίας, που προήλθε από την ιδέα της λαϊκής αποταμίευσης και τη μετουσιώνει στη σημερινή ΑΝΕΚ. Αργότερα επιφορτίζεται καθήκοντα προέδρου και σε άλλες αναπτυξιακές εταιρίες όπως η ΕΤΑΝΑΠ, η ΕΥΡΩΚΡΕΤΑ και η Εταιρεία Σελίνου. Καθιερώνει διεθνή βραβεία Ειρήνης, ενώ το 1971 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης της Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας.


Επί Αρχιερατείας του αναγνωρίστηκε η Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα, οικοδομήθηκε ο Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Τριάδας και το Μητροπολιτικό μέγαρο στη Βόννη, αλλά και πολλοί άλλοι ναοί σε άλλα μεγάλα κέντρα της Γερμανίας. Η προσφορά του δε στην εφημερίδα υπήρξε καταλυτική. Στις 24 Αυγούστου του 2005 υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους υγείας στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης η οποία και έγινε αποδεκτή.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ


ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΤΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΥΣΩΜΟΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ .
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΡΙΑΝΟΣ .ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ 1928 (ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ)

19 Πεντοζάλης ΜΑΡΙΑΝΟΣ 1928 by HATZIKOS
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΣΠΑΝΙΟ ΔΙΣΚΟ 45 ΣΤΡ0ΦΩΝ ΤΟΥ 1928 .ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΙ Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΓΟΥΤΟ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΙΔΑΚΗΣ (ΚΟΥΡΗΣ)

2 ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΤΣΕΓΚΑ

06 - Ανώνυμος του Τζέγκα & Αζογυριανός - Καρτσωνάκης, Μαθιουδάκης by HATZIKOS
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΚΑΙ ΑΖΩΓΥΡΙΑΝΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΗ ΤΣΕΓΚΑ.ΠΑΙΖΟΥΝ ΒΙΟΛΙ ΟΙ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΛΑΓΟΥΤΟ Ο ΚΑΡΤΣΩΝΟΜΑΝΩΛΗΣ. ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΡΡΗΝΕΙΑ ΤΟ 1979

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η ΛΕΒΕΝΤΙΑ

Η ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ
ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΑΙΜΑ ΤΡΕΧΕΙ
ΘΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΝΤΑΓΙΑΝΤΑ
ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Η ΚΙΣΣΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 1941-1945

1.ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΙΣΣΑΜΙΤΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΟΝΑΛΑΚΗ



Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΓΙΑ 3 ΛΟΓΟΥΣ.
ΠΡΩΤΟΝ.ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΑΕΡΟΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ(ΓΕΡΜΑΝΟΙ)
ΔΕΥΤΕΡΟΝ.ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΣΚΕΥΗ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ ΑΙΝΙΓΜΑ.
ΤΡΙΤΟΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΕΡΟΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΑΧΟ ΠΛΗΘΗΣΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ..
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΠΟ ΑΕΡΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΥΠΗΡΞΕ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΙΤΑΛΙΚΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ ΣΕ ΑΓΓΛΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΦΟΡΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ

Ο ΆΓΓΛΟΣ ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ Μ ΕΝΑ ΕΠΙΔΕΞΙΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΙΣ ΒΟΜΒΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΦΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΕΥΡΙΣΕΙ ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΗΣ ΓΡΑΜΠΟΥΣΑΣ.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ ΣΤΟΥΚΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΛΠΟ.

ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΜΑΧΙΑΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΤΕΡΡΙΨΑΝ ΕΝΑ ΑΓΓΛΙΚΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΕΠΕΣΕ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.Ο ΠΙΛΟΤΟΣ ΟΜΩΣ ΣΩΘΗΚΕ ΜΕ ΣΩΣΙΒΙΟ.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΙΑ ΠΕΙΣΜΑΤΩΔΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ.ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΙΣΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΟ( ΚΟΛΕΟΝΙ ) ΝΑ ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ.ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΝΑΥΑΓΟΥΣ ΠΕΡΙΕΘΑΛΨΑΝ ΟΙ ΚΑΣΤΕΛΙΑΝΟΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΕΙΣΒΟΛΗ.
ΣΤΙΣ 20 ΜΑΙΟΥ 1941 -- ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΠΟΥ ΣΚΙΑΣΑΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΤΡΟΜΟ.ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΑΜΠΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΕΣ.ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ 200 ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ 1ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.

2. ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΙΟΥ
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΕΝΩ ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ 13 ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ. ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ.
ΟΧΥΡΩΘΗΚΕ ΔΕ ΣΤΑ ΥΨΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ ΡΟΔΩΠΟΥ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΩΝΙΑΣ.ΟΙ 300 ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΗΡΩΙΚΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΟΔΕΥΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΗ ΓΙΑ ΚΑΣΤΕΛΛΙ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ 23 ΜΑΙΟΥ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΠΛΑΚΑΛΩΝΑ ΜΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΕΡΟΣ.1200 ΒΟΜΒΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ..ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ,
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΚΑΤΕΦΥΓΑΝ ΣΤΑ ΓΥΡΩ ΧΩΡΙΑ.

3. Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ 
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟ ΕΡΗΜΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΒΡΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΟΡΦΑΛΩΝΑΣ.

4. ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΑΛΩΝΑ
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΙΣΣΑΜΙΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΝΟΧΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΠΑΝΙΑΣ ΑΡΧΙΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΙΣΧΥΡΕΣ ΦΑΛΑΓΓΕΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΘΑΝΑΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΕΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΤΟΥ.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΙΑ ΒΑΡΒΑΡΗ ΚΑΤΟΧΗ 4 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΝΤΟΠΙΟΣ ΠΛΥΘΗΣΜΟΣ ΤΡΑΒΗΞΕ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ.
ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ,ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΗ ΤΥΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΛΙΟΥ ΠΛΥΘΗΣΜΟΥ ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΗΤΤΗΘΕΝΤΕΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΤΙΝΑΞΟΥΝ Η ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟ 1945 ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝ ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΝΑΤΙΝΑΞΑΝ ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΒΛΗΤΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ
ΟΙ ΤΙΜΩΡΙΕΣ –ΠΟΙΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΤΕΡΜΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ ΣΤΟΥΝΤΕΝΤ ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΛΙΝΤΕΜΠΟΥΡΓΚ.ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΣΕ 5 ΕΤΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΑΛΛΑ ΤΟ 1948 ΑΦΕΘΗΚΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΧΟΥΓΚΟ ΑΝΤΡΕ ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 1947 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1952
Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΜΠΡΟΥΝΟ ΜΠΡΟΓΙΕΡ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 1946.ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΣΤΙΣ 20 ΜΑΙΟΥ ΤΟ 1947 ΕΠΑΙΤΕΙΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΦΡΟΥΡΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΜΥΛΕΡ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ ΣΤΙΣ 20 ΜΑΙΟΥ 1947 ,ΜΕΡΑ ΕΠΕΙΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ( Ο ΣΦΑΓΕΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ) ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΥΠΕΥΘΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ, ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΜΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΙΣΣΑΜΟΥ.
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

ΚΟΥΝΕΛΗΣ Μ.-ΚΑΡΤΣΩΝΗΣ

ΑΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΜΑΣ (ΡΙΖΙΤΕΣ) ΤΟ 1991 ΣΤΟ ΣΚΟΛΕΙΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΑΣ.ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΟΥΝΕΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΤΣΩΝΗΣ.

ΝΑΥΤΗΣ-ΚΑΡΜΠΑΔΑΚΗΣ- ΜΑΡΤΣΑΚΙΑ


ΑΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΜΑΣ (ΡΙΖΙΤΕΣ) ΤΟ 1991 ΣΤΟ ΣΚΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΑΣ .ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΑΥΤΗΣ , ΚΑΡΜΠΑΔΑΚΗΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΜΑΡΤΣΑΚΙΑ (ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Μ.ΚΟΥΝΕΛΗ ΤΟ 1999


1.ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΝΕΛΗΣ- ΚΑΡΤΣΩΝΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ΑΝΥΦΑΝΤΗ)
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΥΝΕΛΗ ΣΤΟΝ Γ.ΑΜΑΡΓΙΑΝΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ Η ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕΤΕ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF.
ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ (ΠΑΠΑΔΑΚΗ Κ.) ΤΟ 1999




1. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Ο ΝΑΥΤΗΣ ΣΤΑ ΧΟΡΕΥΤΙΑΝΑ ΤΟ 1989
2.ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Κ. Η ΝΑΥΤΗ ΣΤΟΝ Γ. ΑΜΑΡΓΙΑΝΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ . ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ ΟΡΘΑ ΚΟΦΤΑ.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ Η ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕΤΕ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΑΡΙΔΑΚΗ Ν. Η ΜΑΥΡΟΥ ΤΟ 1990 ΜΕΡΟΣ 1


Ο Νικολής Σαριδάκης γενήθηκε το 1910 στον Σκουτελώνα Κισσάμου του νομού Χανίων. Από νεαρή ηλικία φάνηκε το ταλέντο του. Τα αδέρφια του έπαιζαν βιολί, οπότε καταλαβαίνουμε ότι και ο ίδιος έζησε σε τέτοιο περιβάλλον που τον επηρέασε βαθύτατα. Σε ηλικία 15 ετών ήταν ένας πολύ καλός βιολάτορας. Η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας του ήταν εμπόδιοστο να παντρευτεί την Χαρίκλεια Πρεκατσάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας. Ο Νικολής Σαριδάκης όμως την έκλεψε. Πολλοί ρωτούν για το παρατσούκλι του "Μαύρος". Η εξήγηση βέβαια είναι πολύ απλή. Από μικρός ήταν μελαχροινός και έτσι τον φώναζαν "Μαύρο". Την δεκαετία του '40 απέκτησε ένα βιολί "Στραντιβάριους", το οποίο και διεσώθη και φυλάσσεται σήμερα σε τραπεζική θυρίδα από ένα εγγονό του Μαύρου. Ο Μαύρος ήταν ένας νεωτεριστής εκείνη την εποχή για τα τότε μουσικά δρώμενα. Προσωπικό και δεξιοτεχνικό παίξιμο, πολλά και περίτεχνα γυρίσματα στις μελωδίες των συρτών, ένας μεγάλος αναμορφωτής, μια ολόκληρη σχολή. Συνεργάστηκε με πολλούς λαγουτιέρηδες όπως ο Μιχ.Πολυχρονάκης, οΛεβενταρτέμης και ο αδικοχαμένος Αντ. Γεραιουδάκης ή Μαρουβάς. Εκεί όμως που "έδεσε" πραγματικά ο Μαύρος ήταν η ανεπανάληπτη και θρυλική ζυγιά με τον μεγάλο Γιώργη Κουτσουρέλη, όπου για πολλά χρόνια πρόσφεραν στον κόσμο αγγελικές και υψηλής τεχνικής μελωδίες και βέβαια αρκετές ηχογραφήσεις. Μαζί ηχογράφησαν και τον περίφημο Κολυμπαριανό συρτό, μια σύνθεση του Μαύρου, που σήμερα πλέον είναι ένα από τα κλασσικότερα κρητικά τραγούδια της μεταπολεμικής εποχής. Ο Νικολής Σαριδάκης ή Μαύρος έζησε όλα του τα χρόνια στο χωριό του τον Σκουτελώνα, διακρίθηκε από πολλούς πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά του. Έφυγε από τη ζωή το 1994, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά, την "σχολή του Μαύρου", η οποία αποτελεί σήμερα παράδειγμα προς μίμηση για τους νεώτερους.
ΠΗΓΗ.ΑΘ.ΔΕΙΚΤΑΚΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΑΡΙΔΑΚΗ Ν. Η ΜΑΥΡΟΥ ΤΟ 1990 ΜΕΡΟΣ 2


Είπαν για τον Μαύρο :

Μιλτιάδης Γιατρουδάκης : Αν ο Χάρχαλης ήταν ο καλλιτέχνης της συλλογής των κισαμίτικων συρτών, ο Μαύρος ήταν εκείνος που τα επεξεργάστηκε σε βάθος.

Αθανάσιος Δεικτάκης : Ήσουν τόσο τρανός/μα απλός και σεμνός στο δοξάρι γλυκός/σαν το μέλι. Μια ζυγιά ταιριαστή/στα Χανιά ζηλευτή με τον άλλον τρανό/Κουτσουρέλη. Τον Απόλλωνα ' συ/την πηγή τη χρυσή με καρδιά περισσή/κυβερνούσες... Ψηλορείτης ψηλά/για την τέχνη πολλά ένα σκήπτρο γερά/εκρατούσες. Νικολήδες μπροστά/κι ο Μαριάνος στητά κι άλλοι τόσοι σφιχτά/απ' τα χέρια. Άλλο γλέντι θωρρώ/και βιολιά και χορό στου γλαυκού ουρανού/τα λημέρια.

Και τα δυο παραπάνω κείμενα διαβάστηκαν την ημέρα της κηδείας του Μαύρου.
Για περισσότερα πατήστε ΕΔΩ

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

ΟΡΝΙΟΙ (σερνικά σύκα)- ΓΛΥΚΟ ΣΥΚΑΛΑΚΙ





Την άνοιξη η αγριοσυκιά η σερνική συκιά γεμίζει σύκα, τους ορνιούς όπως λέγονται, που πέφτουν μετά από ένα μήνα. Στην αγριοσυκιά η γονιμοποίηση εξασφαλίζεται από ένα έντομο τον Βλαστοφάγο τον ψήνα που καθώς μπαινοβγαίνει μέσα στις ταξιανθίες εξασφαλίζει τη μεταφορά της γύρης. Το έντομο αυτό επισκέπτεται επίσης τα πραγματικά σύκα της ήμερης συκιάς που αργούν πολύ περισσότερο χρονικά στο να γίνουν και τα γονιμοποιεί με σκοπό να γίνουν τα σύκα ακόμα πιο γλυκά. Για τον λόγο αυτό ήταν κάποτε διαδομένη

η τεχνική του «ορνιάσματος» δηλαδή το κρέμασμα πάνω στην ήμερη συκιά μερικών κλαδιών αγριοσυκιάς με καρπούς από τους οποίους βγαίνουν οι βλαστοφάγοι κατά την άνοιξη. Οι ποικιλίες που παράγουν μόνο πραγματικά σύκα λέγονται μονόφορες, ενώ αυτές που παράγουν πραγματικά σύκα λέγονται δίφορες.

Με σύκα αρσενικά, τους ορνιούς, που δεν ωριμάζουν ποτέ και δεν τρώγονται φτιάχνουμε το γλυκό κουταλιού συκαλάκι

Η χαρακτηριστική μυρωδιά του ορνιού μαζί με το γαρυφαλλάκι και το ψημένο αμύγδαλο το κάνουν ασυναγώνιστο.

Υλικά

50 ορνιοί
1πρέζα αλάτι, νεραντζόφυλλα, γαρύφαλλα

1 κομμάτι γαλαζόπετρα η άσβεστο ασβέστη

1 χούφτα αμύγδαλα ασπρισμένα και καβουρντισμένα (προαιρετικά)

Για το σιρόπι:
1 κιλό ζάχαρη
½ κιλό νερό
τον χυμό από 1 λεμόνι ή 1 κ.κ. ξινό (κιτρικό οξύ)

Πλένουμε τους ορνιούς καλά με δροσερό νερό και τους στραγγίζουμε. Τους ξεφλουδίζουμε. Τρυπάμε τη βάση τους με ένα καρφί (ειδικό εργαλείο σαν πένα) και τα ζεματάμε σε μια μεγάλη κατσαρόλα με βραστό νερό, μπόλικα νεραντζόφυλλα και τη γαλαζόπετρα για 5-10 λεπτά. Χύνουμε το νερό και επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία 3-4 φορές. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και αφήνουμε τους ορνιούς μέσα στο νερό να κρυώσουν. Τους σουρώνουμε και τους στύβουμε με τα χέρια έναν έναν για να βγει όλο το νερό. Τους ρίχνουμε μέσα στο ζεστό σιρόπι και τους αφήνουμε για 12 ώρες να βγάλουν τα υγρά τους. Τους βγάζουμε προσεκτικά και τους ακουμπάμε όρθιους σε στεγνή πετσέτα. Δένουμε ξανά το σιρόπι και ξαναρίχνουμε τους ορνιούς. Προσθέτουμε τα γαρύφαλλα και τα αμύγδαλα ανοιγμένα στη μέση. Μόλις κρυώσουν λίγο τα βάζουμε σε αποστειρωμένες γυάλες. Για να κάνουμε το σιρόπι, βράζουμε τη ζάχαρη με το νερό και το αλάτι Μόλις αρχίσει να δένει, ύστερα από 8-10 λεπτά, προσθέτουμε το λεμόνι ή το ξινό.

Καλή απόλαυση