ΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ,ΙΣΤΟΡΙΚΑ,ΜΟΥΣΙΚΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΓΡΑΜΠΟΥΣΑ

1.ΓΡΑΜΠΟΥΣΑ.ΤΗΓΑΝΙ,ΜΠΑΛΟΣ .ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Τσι θάλασσας τα κύματα
πατώ και δε βουλιούνε
σα θέλω γω να σ αγαπώ
κιανένα δε φοβούμε.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΛΥΧΝΟΣ

ΠΡΟ Δ.Ε.Η.
Ο ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΦΤΥΛΙΣΤΗΡΙ ΤΟΥ
ΦΩΤΙΖΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ (ΡΕΤΖΑΚΑΣ ΤΖΙΤΖΙΦΙΑΣ)


ΡΕΤΖΑΚΑΣ.Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΤΑΡΑΚΤΗΣ  ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΤΖΙΤΖΙΦΙΑΤΖΙΤΖΙΦΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΥΨΟΜΕΤΡΟ 380 μ. ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΕΝΝΙΑΧΩΡΙΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ . ΜΕ ΜΟΝΙΜΟΥΣ 7 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ(ΑΠΟΓΡΑΦΗ 2001)



1,2.ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΥΝΤΑΚΗ

ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΣΤΟN ΚΑΚΟΠΕΤΡΟ ΕΠΙ ΓΕΡΜΑΝΟΚΑΤΟΧΗΣ






1.ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΚΟΠΕΤΡΟ

Είναι 23 Μαΐου 1941. Από τα γύρω υψώματα, που δεσπόζουν στο χωριό, χτυπιούνται ανελέητα, γιατί όσοι άντρες έχουν τουφέκια έχουν πιάσει τις κορφές, ενισχύοντας τις αντάρτικες ομάδες που περίμεναν τον εχθρό και όσοι είναι άοπλοι είναι κρυμμένοι σε κρύπτες που ο τόπος έχει άφθονες.

Και οι δαίμονες μη βρίσκοντας άντρες στο χωριό να ξεσπάσουν τη θηριωδία τους, ξεσπούν στις γυναίκες. Τρομαγμένες και πανικόβλητες βρίσκουν στο σπίτι τους την 70χρονη Αγγελική Λουφαρδάκη, την κόρη της Ελευθερία 37 χρόνων με το δίχρονο αγοράκι της, την άλλη κόρη της Ιωάννα 23 χρονών, την Αγγελική Κουριδάκη 90 χρονών, πεθερά της Ελευθερίας, και τις γειτόνισσες Κατίνα Ποντικάκη 45 χρονών και Κυριακή Μαλανδράκη 50 χρονών.

Και οι επτά γαζώνονται με ριπή πολυβόλου. Πέφτουν αιμόφυρτες οι πέντε και το μικρό αγόρι και ξεψυχούν σε λίγα λεπτά και μόνο η Μαλανδράκη τραυματισμένη σύρθηκε στο υπόγειο, που όμως της έμελλε να ζήσει ένα άλλο δράμα αργότερα το οποίο στη συνέχεια θα περιγράψουμε.

ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ 1943


Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα της εκδίκησης και της καταστροφής, στα 1943 ο Κακόπετρος πληρώνει πάλι με αίμα στο βωμό της θυσίας. Ένας μεθυσμένος Γερμανός στρατιώτης καταδιώκει πλανόδιο μικροπωλητή με τον οποίο είχε μια μικροπαρεξήγηση. Στο δρόμο του συναντά το Γιώργη Θεοδωράκη και την Κατίνα Θεοδωράκη, τους πυροβολεί και τους σκοτώνει χωρίς καμιά αιτία.

Τα γεγονότα στα Τσιχλιανά-Μαρτυρία

Στην απέναντι γειτονιά, στα Τσιχλιανά, συλλαμβάνεται ο Νικόλαος Τσιχλάκης και σέρνεται προς τα κάτω.

Εδώ όμως θα αφήσομε τον 90χρονο σήμερα μπάρμπα Τσιχλονικολή να μας αφηγηθεί τα γεγονότα της μέρας εκείνης

Λέει λοιπόν ο συνομιλητής μας:

«Με πιάσανε στην αυλή του σπιτιού. Ο Γερμανός σαν αστακός οπλισμένος, μου πήρε από την τσέπη τα λεφτά μου, την ταυτότητα και μου ΄ βγαλε τη ζώνη, για να μου δέσει τα χέρια.

Μ΄ έπιασε από τα μαλλιά, μου ακούμπησε το περίστροφο στο Γκαφά (σβέρκο) και μ΄ έσυρε πιο κάτω που είχαν τον ξάδελφό μου τον Τσιχλογιάννη με το γιο του Επιμενίδη. Μας έστησαν τον ένα δίπλα στον άλλο σε μικρή απόσταση.

Τότε άκουσα φωνές απέναντι στα Παπαδιανά. Όφου, Πολιό μου, όφου, Δημητράκη μου. Κατάλαβα πως οι γυναίκες μοιρολογούνταν τους συγγενείς μου Καρμπάδάκηδες.

Αμέσως ετοίμαζαν και τη δική μας εκτέλεση. Στο σημείο αυτό ο συνομιλητής μας σταματά. Ανάβει τσιγάρο και ακολουθεί σιγή. Ρουφά μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του, βγάζει τον καπνό αργά αργά και τον παρακολουθεί, ώσπου εξαφανίζεται.

:

Μπροστά μου ήταν ένας δέτης. Βάζω όση δύναμη είχα και ορμώ προς τα κάτω. Το πολυβόλο τώρα κακαρίζει, μα εγώ είναι χαμηλότερα και δε με βρίσκει.

Όμως ένα άλλο, από απέναντι, διασταυρώνει τα πυρά του με το … «δικό μου».

Ακούω φωνές Γερμανικές μα συνεχίζω ανάμεσα σε βράχους και θάμνους αγκαθωτούς. Τέλος τρυπώνω μέσα σ΄ ένα πυκνόφυλλο πλατανάκι, που στη ρίζα του είναι μια κολούμπα γεμάτη νερό.

. Εκεί έμεινα ως τις 4 το απόγευμα.

. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξεκληρίζουν την οικογένεια της Δεσποτοκωσταντίνας.

Τα τέσσερα βλαστάρια της, οι 19χρονοι Αναστάσης και Χαράλαμπος, ο 24χρονος Σπύρος και ο 27χρονος Μανώλης, σπαράζουν σαν κλωσόπουλα στα πόδια της και ξεψυχούν χωρίς να τις επιτρέψουν να πλύνει τις πληγές τους.Λίγο πιο πέρα, στο σπίτι της Μαλαντρίνας, ένα άλλο δράμα εκτυλίσσεται. Είναι αυτή που στην αρχή αναφέραμε πως γλίτωσε τραυματισμένη το Μάη του 1941, για να ζήσει την εκτέλεση δύο παιδιών της, του 21χρονου Αναστάση και του 19χρονου Μιχάλη, μπροστά στα μάτια της.

2.ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ


Μια άλλη μάνα στην πιο πέρα γειτονιά θρηνεί.Αυτή δεν είναι άλλη από την άλλοτε πανέμορφη και λυγερόκορμη Κρητικοπούλα από την αρχοντογέννα των Ρενιέρηδων, που, όταν το 1898 ο πρίγκιπας Γεώργιος σαν Αρμοστής της Κρήτης περνούσε για την Κάντανο, έσυρε πρώτη το χορό στην υποδοχή, την ώρα που άσταφτε και εβρόντα το τουφέκι για την αυτονομία της Κρήτης.

Αυτή λοιπόν η ηρωίδα, που την ώρα τούτη του χαλασμού έχει στη ράχη της 45 ακόμη χρόνια από τότε, είναι και τώρα στο επίκεντρο των γεγονότων.

Ο πρωτογιός της έχει φύγει χρόνια για την ξενιτιά και δεν τον έχει ξαναδεί. Ο Στέλιος της, ο ηρωικός λοχίας που στη μάχη της Κλεισούρας στις 30 Ιανουαρίου 1941 επικεφαλής διμοιρίας κατέλαβε το ύψωμα 1520, σκοτώθηκε όταν σε λίγο ο εχθρός επιχείρησε ανακατάληψη του υψώματος και έμεινε εκεί, ακοίμητος φρουρός των Εθνικών μας δικαίων στη Β. Ήπειρο.

Ο Λευτέρης της είναι από αυτούς που είχαν συλληφθεί στο μπλόκο των Βουκολιών κι είναι κλεισμένος στο κολαστήρι της Αγιάς, υπομένοντας τα πάνδεινα, εκεί που ο φασισμός εκμηδένιζε κάθε έννοια ανθρώπινης αντοχής κι αξιοπρέπειας.

.Κι έπρεπε ο νους της να σαλέψει. Όμως αυτό δεν έγινε. Έζησε σε βαθιά γεράματα. Κι όταν το 1967 πέθανε σε ηλικία 89 χρονών, είχε τα λογικά της, τη μνήμη της για όλους μας. Και μετά ετεροχρονισμένα, ίσως, γεγονότα που παραπάνω περιγράψαμε, επανερχόμαστε στο μακελειό της αποφράδας εκείνης μέρας.

Η σφαγή συνεχίστηκε ως τις βραδινές ώρες και το αίμα έτρεξε ποτάμι.

26 νεκροί της Παναγιάς των Ούννων τη μέρα εκείνη. Τα ονόματά τους είναι χαραγμένα στις μαρμάρινες πλάκες εντοιχισμένες σε μνημείο περίτεχνο στην κεντρική πλατεία του χωριού,

ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ 1944

Τα τραγικά γεγονότα του 1944, Παραμονή της Παναγίας, 14 Αυγούστου. Στις Βουκολιές γίνεται το καθιερωμένο παζάρι, όπου οι κάτοικοι της γύρω περιοχής προμηθεύονται ή εμπορεύονται τα λιγοστά προϊόντα, όσα δηλαδή τους άφησαν οι άρπαγες του μόχθου τους.

Τη μέρα αυτή γίνεται μπλόκο και συλλαμβάνονται πολλοί. Ανάμεσά τους και εννιά Κακοπετριανοί που οδηγούνται στο κολαστήρι της Αγιάς, όπου επί 45 μέρες και νύχτες περνούν στιγμές τρόμου, φρίκης και αγωνίας.

.

Η εκδικητική τους μανία αποκορυφώνεται μετά το χτύπημα που δέχεται η φάλαγγά τους στον Άναβο στις 4 Αυγούστου 1944 από αντάρτες του ΕΛΑΣ, όπου σκοτώνονται έξι(6) Γερμανοί στρατιώτες και πυρπολούνται επτά αυτοκίνητα.

Στη μάχη αυτή παίρνουν μέρος και πατριώτες από τον Κακόπετρο

Στη στροφή του δρόμου πάνω από το σχολείο, ένα φορτηγό αυτοκίνητο προερχόμενο από την Παλαιοχώρα είναι γεμάτο επιβάτες με προορισμό τα Χανιά. Ο οδηγός υποχρεώνεται να σταματήσει και όλοι οι επιβάτες να κατέβουν, αφήνοντας τις αποσκευές τους στο αυτοκίνητο.

Επιβάτες και αποσκευές ελέγχονται εξονυχιστικά. Σ΄ ένα σακίδιο βρίσκουν λίρες Αγγλίας και έγγραφα της Αγγλικής αντικατασκοπείας. Αμέσως τα πολυβόλα στήνονται και τους λένε πως, αν δεν παρουσιαστεί ο κάτοχος του σακιδίου, θα εκτελεστούν επί τόπου όλοι. Τότε, ένα 24χρονο παλικάρι, ο Νικόλαος Γερωνυμάκης, από την γειτονική Γρα Κερά, πράκτορας της αγγλικής κατασκοπείας, με το κεφάλι ψηλά, βγαίνει δύο βήματα μπροστά και, με φωνή στεντόρεια σα να μιλούσε η Κρήτη ολόκληρη, φώναξε: «Δικό μου είναι το σακίδιο

Με σχοινιά δένεται στο άγκιστρο ενός τζιπ που με ταχύτητα τον σέρνει στο σκυροστρωμένο δρόμο, μπροστά στα έντρομα μάτια των συνεπιβατών του κι οι κοφτερές πέτρες του κρεουργούν το νεανικό κορμί του.

Μισοπεθαμένο, με θρυμματισμένα τα κόκαλα, χωρίς να γογγύζει ή να εκλιπαρεί, τον λύνουν από το αυτοκίνητο, του δένουν με σύρμα το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι και τον κρεμούν σε μια αγριοαχλαδιά και με λογχισμούς τον αποτελειώνουν.

ΠΗΓΗ

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ)
ΧΑΝΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΡΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΥΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟΥΤΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΛΑΙΝΑΚΗ.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΙΣ ΤΑΒΛΑΣ (ΡΙΖΙΤΙΚΟ)

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

ΤΙΜΗ Σ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΠΙΑ.
ΚΟΥΝΕΛΗ-ΤΖΙΜΑΚΗ-ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΗ-ΓΟΥΒΕΡΑΚΗ.
ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟ ΧΑΝΙΩΤΙΚΟ ΣΥΡΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΧΑΝΙΩΝ ( Ο ΧΑΡΧΑΛΗΣ ) ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΑΛΑΙΑ ΡΟΥΜΑΤΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ.
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΑΝΙΩΤΙΚΟ ΣΥΡΤΟ,ΤΑΜΠΑΧΑΝΙΩΤΙΚΟ,ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ,ΡΟΥΜΑΘΙΑΝΗ ΣΟΥΣΤΑ,ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ κ.α.
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΡΑΚΗΣ ΦΩΤΗΣ,ΚΟΥΝΕΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ,ΤΖΙΜΑΚΗΣ,ΛΑΙΝΑΚΗΣ,ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ,ΚΑΡΤΣΩΝΗΣ,ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΥΔΑΚΗΣ,
ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΗΣ,ΣΙΓΛΕΤΟΣ,ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟ ΓΟΥΒΕΡΑΚΗΣ ΠΑΙΖΕΙ ΘΙΑΜΠΟΛΙ.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΔΙΑΓΡΑΜΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

1.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ Δ.
2.ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΩΜΟ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΙ ΤΟ 1930
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ
ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ 1866,1869,1978,1897
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΟΠΟΥ Σ ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΑ ΑΝΤΩΝΟΥΣΑ ΚΑΣΤΑΝΟΠΟΥΛΑ (ΚΑΣΤΑΝΑΚΗ)

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΧΑΡΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ 1884-1974

1.Η ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΝΕΛΟΜΙΧΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ Γ.ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ


2.ΧΑΡΧΑΛΟΝΙΚΟΛΗΣ-ΚΛΕΙΝΑΚΗΣ


Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΡΧΑΛΗΣ (το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Χαρχαλάκης) γεννήθηκε το 1884 στα Χαρχαλιανά Κισσάμου του νομού Χανίων, περιοχή με μεγάλη με μεγάλη μουσική παράδοση, που είχε αναδείξει πολλούς και σπουδαίους μουσικούς.

3.ΧΑΡΧΑΛΙΑΝΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ


Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σολίστες του βιολιού στη δυτική Κρήτη και η καλλιτεχνική παρουσία του σφράγισε έντονα και για πολλές δεκαετίες τη μουσική συνείδηση του λαού της περιοχής των Χανίων.


Η πιο πλούσια και καρποφόρα από πλευράς καλλιτεχνικής δραστηριότητας περίοδος για το Χάρχαλη ήταν από το 1910 έως το 1940. Την περίοδο αυτή, και συγκεκριμένα το 1928, με συνεργάτη το σπουδαίο λαουτιέρη της εποχής εκείνης Σταύρο Μαυροδημητράκη ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο, που περιείχε δύο περίφημα συρτά: τον "Χανιώτικο" και τον "Αποκορωνιώτικο συρτό", που σήμερα θεωρούνται κλασικά και οι συγκεκριμένες δισκογραφικές τους εκτελέσεις θεωρούνται από τις πιο αξιόλογες εμπεριέχουν δε και το σπουδαίο και ιδιόμορφο τραγούδι του Χάρχαλη.

Η προσφορά του στη μουσική μας παράδοση υπήρξε μεγάλη και γι' αυτό ο Σύλλογος Μουσικών Χανίων "Ο Χάρχαλης" τον τίμησε δίνοντας το όνομά του στην επωνυμία του Συλλόγου.


Ο Χάρχαλης έζησε όλα του τα χρόνια στο χωριό του μέχρι τα βαθιά γεράματα που πέθανε σε ηλικία 90 χρονών το 1974.

4.ΧΑΡΧΑΛΗΣ-ΛΙΟΝΑΚΗΣ

Υπάρχει η άποψη ότι το ταλέντο είναι μια μορφή κληρονομιάς. Όπως και μια άλλη άποψη ότι είναι αποτέλεσμα παιδείας και καλλιέργειας. Ο Νικολής Χάρχαλης είχε κληρονομήσει το μουσικό ταλέντο από τους προγόνους του, αλλά και το καλλιέργησε στην πορεία.

Από τους λίγους μουσικούς που το όνομα τους σήμερα παραπέμπει σε ιερό ευαγγέλιο. Τον είπαν πρωτομάστορα, δάσκαλο, θεμέλιο λίθο, θρύλο. Ίσως όλα αυτά μαζί. Το ψεγάδι στο παίξιμο του ήταν μια λέξη ανύπαρκτη. Ο ίδιος, ποτέ με έπαρση, φρόντιζε να χαμηλώνει τους τόνους και τις οξείες που συνόδευαν το όνομα του.

Τα Χαρχαλιανά Κισσάμου, μια πολύ μικρή γειτονιά, γέννησαν μια τόσο μεγάλη μορφή. Το 1884 γεννήθηκε και εκεί πέθανε. Ποτέ δεν αποχωρίστηκε το χωριό του, παρόλο που η οικονομική του άνεση του επέτρεπε να κατοικήσει ακόμα και σε μεγάλη πόλη. Ο πατέρας του ήταν από τους καλύτερους τραγουδιστές και χορευτές της εποχής του. Ίσως από εκεί να κληρονόμησε την ομορφιά της φωνής του.

Η μητέρα του καταγόταν από τον Αερινό Κισσάμου και ήταν αδελφή του μεγάλου βιολάτορα, του Φελεσογιάννη. Η μουσική όπως καταλαβαίνουμε ήταν ριζωμένη βαθειά στο σπιτικό του Χάρχαλη. Τα ακούσματα, την εποχή που ήταν παιδί, ήσαν γνήσια και καθαρά. Οι μουσικοί της περιοχής, ένας κι ένας: Ματζουράνας, Κιόρος Γ', Μανιατογιάννης, Καναρίνης, Βουρογιάννης, Φελεσογιάννης, Νικηφόρος Μαυροδημητράκης, Ανδρέας Μαριάνος, Μπαλαμπός, Παλιμέτης, Καραγκιουλές κ.α.

Ολοι αυτοί ώθησαν τον Χάρχαλη ώστε να ασχοληθεί ενεργά με την παραδοσιακή μουσική. Πρωτόπιασε, μαθητής ακόμα του δημοτικού, μια αυτοσχέδια λύρα και την σκάλιζε ώστε να μάθει τους πρώτους σκοπούς. Γρήγορα όμως πήρε ένα βιολί.

Οι βάσεις του γερές. Ο Φελεσογιάννης και κατόπιν ο Παλιμετάκης ήταν οι πρώτοι του δάσκαλοι. Μαζί τους έμαθε την τέχνη του βιολιού και τους παλιούς αθάνατους σκοπούς. Αλλά και τα ακουστικά παραδείγματα από τους άλλους βιολάτορες ήταν επίσης σημαντικά.

Ολα αυτά τα επεξεργαζόταν με μεγάλη λεπτομέρεια και σιγά σιγά άρχιζε να βγάζει και να σχεδιάζει τον δικό του προσωπικό ήχο, το δικό του παίξιμο.
Δεν άργησε να βγει στα γλέντια. Το όνομα του μαθεύτηκε πολύ γρήγορα από τον κόσμο.

Τα καλέσματα πύκνωσαν και ο ίδιος άρχισε πλέον να καταλαβαίνει ότι ο κόσμος τον ήθελε. Η Κίσσαμος πλέον ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει το ταλέντο του. Έπαιξε και στις άλλες επαρχίες του νομού Χανίων και η απήχηση ήταν και εκεί η ίδια. Τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν τα εξής: Ποτέ δεν βγήκε έξω από τα μέτρα (χρόνος) του συρτού.

Οι μαντινάδες του ταίριαζαν με τον χορευτή και με τον σκοπό που έπαιζε. Χώριζε την μαντινάδα και στο τελείωμα του σκοπού έλεγε την επόμενη χωρίς να βγεί από τα μέτρα.

Ηταν λαρυγγόφωνος, τραγουδούσε πολύ δυνατά και ψηλά έτσι ώστε να ακούγεται σε όλους, ιδιαίτερα τότε που τα μηχανήματα και τα μικρόφωνα ήταν ανύπαρκτα. Ποτέ δεν παρεκτράπηκε, δεν μέθυσε, δεν παρεξηγήθηκε με κανέναν κατά την διάρκεια του γλεντιού του.

Αποχωριζόταν το πάλκο μόνο για να κατέβει στην τάβλα να τραγουδήσει με τον κόσμο ή όταν ήθελε να χορέψει με την συνοδεία μόνο του λαγούτου. Και ένα λαμπρό χαρακτηριστικό ακόμα . Ποτέ δεν έπαιζε τον ίδιο σκοπό δεύτερη φορά, το ρεπερτόριο του άλλωστε ήταν πλουσιότατο.


Ποτέ δεν ονόμαζε τον εαυτό του συνθέτη, συνθέτες θεωρούσε όλους τους παλαιότερους.

Ομως με την σειρά του και αυτός άφησε στην μουσική μας δύο κλασσικότατους συρτούς, τον Συρτό του Χάρχαλη ή Χαρχαλιανό το 1914 και τον Θερισσιανό ή Χαρχαλίστικο το 1923, συρτό αφιερωμένο στους Θερισσιανούς πολεμιστές της επανάστασης του 1905.

Όταν δεν είχε γλέντια, η αυλή του γέμιζε από μικρά παιδιά που ήθελαν να μάθουν βιολί κοντά στον λαμπρό μουσικό. Σπάνιες όμως αυτές οι ανάπαυλες, ο Χάρχαλης έλειπε συνεχώς στα γλέντια, από την Κίσσαμο και το Σέλινο, μέχρι τα Κερεμειά και τα Σφακιά, μέρες ολόκληρες, εβδομάδες.

Η περιουσία που απέκτησε ήταν σημαντική, την οποία και διαχειρίζονταν η γυναίκα του και τα παιδιά του.


Στα γλέντια του τον συντρόφευσαν με τις πενιές τους ο Σταύρος Μαυροδημητράκης, ο Γιώργης Κουτσουρέλης, ο Βασίλης Σκευάκης, ο Αντώνης Κλεινάκης, ο Στεφανής Λιονάκης, ο Λέφας κ.α.


Η παρουσία του στην δισκογραφία ξεκινά το 1928, μαζί με τον Σταύρο Μαυροδημητράκη, όπου ηχογραφεί και τραγουδά τον Χανιώτικο συρτό σημειώνοντας τότε μεγάλη επιτυχία.

Ο Χάρχαλης στην κορυφή της δόξας του όμως θα βιώσει μια μεγάλη στενοχώρια. Οι κοινωνικές καταστάσεις και η κουλτούρα τότε του κόσμου ήταν αυστηρά εμπόδια στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων. Αυτή την νοοτροπία την πλήρωσε με την ζωή του ο μονάκριβος γιός του Χάρχαλη.

Από τότε σταμάτησαν τα γλέντια, το βιολί βουβάθηκε, ο Χάρχαλης έπεσε με μελαγχολία. Πολλά χρόνια πέρασαν όσπου να το ξαναπιάσει. Οι παρακλίσεις ήταν πολλές, αλλά ακόμα μεγαλύτερη η δίψα του Χάρχαλη για την μουσική. Ξανάπιασε το βιολί, όχι όμως για να παίζει στα μεγάλα γλέντια, μόνο για τα φιλικά του πρόσωπα, για τους συγγενείς και πιο πολύ για τον ίδιο του τον εαυτό.


Ασχολήθηκε πολύ με την έρευνα των παλιών συρτών. Τα μάζεψε, τα έβαλε σε σειρές, διατήρησε τις γνήσιες πατρότητες τους και τα διέδοσε στους νεώτερους του μουσικούς. Ποτέ δεν κατηγόρησε κάποιον καλλιτέχνη, πάντα είχε κάποιο καλό λόγο να πεί για όλους. Την εποχή που ο ίδιος μεσουρανούσε, ο Γιώργης Μαριάνος ήταν το άλλο μεγάλο όνομα. Πολλά ειπώθηκαν για τις σχέσεις τους, ο Χάρχαλης όμως πάντα παραδεχόταν την αξία του Μαριάνου χωρίς ποτέ να τον κατηγορήσει.


Στο καφενείο του Γιώργη Κουτσουρέλη ο Χάρχαλης έπαιζε αρκετά συχνά για τις φιλικές παρέες μέχρι τα γεράματα του που αποτραβήχθηκε στο χωριό του.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, λίγο καιρό πρίν φύγει από την ζωή, ηχογράφησε μαζί με τον Γιώργη Κουτσουρέλη και τον Μανώλη Γαλάνη μια σειρά από ερασιτεχνικές πομπίνες με παλιά κισσαμίτικα συρτά.


Ο Χάρχαλης έδωσε μια σωστή και άριστη γραμμή τόσο στο παίξιμο του βιολιού, όσο και στην απόδοση των τοπικών μουσικών μοτίβων (συρτά/πεντοζάλι/ρουμαθιανή σούστα). Οι Χανιώτες καλλιτέχνες, βαθειά αισθανόμενοι την προσφορά του, έδωσαν στον σύλλογο τους το όνομα του μεγάλου μουσικού.


Ο Χάρχαλης παρόλες τις ταλαιπωρίες και τις στενοχώριες, έζησε πολλά χρόνια, στα ενενήντα του αποχαιρέτησε τον κόσμο, εκεί που τον γνώρισε, εκεί τον άφησε, στα Χαρχαλιανά, όπου και αναπαύεται. Μια μεγάλη μορφή, ένας καλλιτέχνης υψηλού επιπέδου και ήθους, μια κολώνα της κρητικής μουσικής.Ο Χάρχαλης έζησε όλα τα χρόνια στο χωριό του, μέχρι τα βαθιά γεράματα που πέθανε σε ηλικία 90 χρονών το 1974.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΤΣΟΥΡΟΥΝΙΑΝΑ 1944. (ΜΑΧΗ ΣΥΡΑΓΓΑΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ)


Κατά τις πρώτες μέρες του Αυγούστου καταστρώθηκε το σχέδιο επίθεσης που έγινε στις 13 Αυγούστου 1944 εναντίον μιας Γερμανικής φάλαγγας αυτοκινήτων στο Τοπολιανό Φαράγγι (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ) Στη μάχη αυτή έλαβαν μέρος και κάτοικοι από τη γύρω περιοχή. Μεταξύ αυτών έλαβε μέρος και ο καπετάν Μανώλης Σγουρομάλλης(ΜΑΝΩΛΑΣ)με την ομάδα του.
Στη μάχη αυτή προξένησαν μεγάλες απώλειες στους Γερμανούς. Από τους δικούς μας σκοτώθηκαν ο Μοτάκης και ο Μαλανδράκης. Σε αντίποινα οι Γερμανοί δύο μόλις μέρες μετά την εκτέλεση των κατοίκων της ηρωικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ, ξεκίνησαν τη νύχτα της 28ης Αυγούστου 1944 εναντίον των Τσουρουνιανών.
Ξημερώνοντας η 29η Αυγούστου, ισχυρές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει το χωριό, αθόρυβα, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τα γυναικόπαιδα που έμειναν στο χωριό. Πρέπει να σημειωθεί ότι μετάτη μάχη στο Τοπολιανό Φαράγγι, οι άνδρες κάθε βράδυ εγκατέλειπαν το χωριό και κρυβόταν στο βουνό, αφήνοντας στο χωριό τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους.
Έτσι το πρωί ξεκινώντας, για να πάνε στις εργασίες τους, έντρομες αντίκρισαν τους Γερμανούς να έρχονται από την απέναντι πλαγιά και να πυροβολούν αδιακρίτως. Από τους πρώτους που έπεσαν νεκροί ήταν και ο εικοσάχρονος αδερφός μου Νίκος Τσουρουνάκης που μαζί με την αδελφή του Καλιόππη προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον κλοιό. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφεραν και από απόσταση 30 περίπου μέτρων, τον πυροβόλησαν οι Γερμανοί και τον τραυμάτισαν θανάσιμα.
Λίγο πιο μακριά, μέσα στο χωριό σκοτώνουν τον 80χρονο Νικόλαο Περράκη, αδιαφορώντας για την ηλικία του και τα κατάλευκα μαλλιά του.
Στην άκρη του χωριού, σκοτώνουν τον 18χρονο ξάδελφο μας Γεώργιο Κωνστ. Τσουρουνάκη.
Λίγο μακρύτερα, πυροβολούν και σκοτώνουν τον γέροντα Οδυσσέα Μοτάκη 85 χρονών.
Οι υπόλοιποι Γερμανοί αφού λεηλάτησαν τα σπίτια, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Έκαψαν πόρτες και παράθυρα σε ορισμένα σπίτια. Μάζεψαν τα γυναικόπαιδα και τα πήγαν στην εκκλησία και τα φύλαγαν με τα πολυβόλα και το βράδυ φόρτωσαν τα λάφυρα στα ζώα και απεχώρησαν.
Ας έλθουμε τώρα στην άλλη πτυχή του δράματος των Τσουρουνιανών. Οι άνδρες όπως προαναφέρθηκε, βρισκόταν στο βουνό, όταν κατά τη συνήθεια τους, σηκώθηκαν κατά τις πρωινές ώρες για να επανέλθουν στο χωριό, είδαν σε μικρή απόσταση, εκατοντάδες Γερμανούς στα πιο απίθανα μέρη στα ‘’Σταυράκια’’ να τους έχουν περικυκλώσει και τότε επιχείρησαν έφοδο για να διασπάσουν τον κλοιό, για να διασωθούν στο γειτονικό δάσος της Μηλιάς. Πολλοί το κατόρθωσαν, δυστυχώς όχι όλοι, διότι οι Γερμανοί με τα πολυβόλα τους κυνηγούσαν και εκεί σκότωσαν τον ηρωικό Γεώργιο Τσουρουνάκη, πατέρα έξι (6) μικρών παιδιών.
Επίσης σκοτώνεται ο αείμνηστος Κώστας Χ. Μπιριντάκης από τον Ταυρωνίτη, που διέμενε στο χωριό της μητέρας του και του οποίου τον πατέρα είχαν τουφεκίσει οι Γερμανοί κατά τις πρώτες ημέρες της κατοχής.
Το δράμα δεν τελείωσε εδώ, το τελευταίο θύμα επρόκειτο να είναι ο ηρωικός αδελφός μας, τραυματίας του Αλβανικού Μετώπου, Εμμανουήλ Γεωργίου Τσουρουνάκη, ο οποίος λόγω του τραύματος του στο πόδι δεν μπορούσε να τρέξει προς το κοντινό δάσος. Ίσως και να τον βασάνιζε η ιδέα, του τι θα γίνει το χωριό και γι αυτό κινήθηκε για να ανέβει στο ύψωμα, προκειμένου να αντικρίσει το χωριό, δεν τα κατάφερε όμως και έπεσε νεκρός.
Η μνήμη των ηρωικών νεκρών των Τσουρουνιανών, θα παραμείνει αιώνια, γι αυτό και έχει στηθεί μνημείο στο τόπο της τραγωδίας, στην πλατεία του χωριού, που γιορτάζεται κάθε χρόνο.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ


Ο Χαρίλαος Πιπεράκης πιο γνωστός ως Χαρίλαος Κρητικός, θεωρείται από τα μυθικά πρόσωπα της μουσικής παράδοσης της Κρήτης και ένας από τους "πατέρες" της νεότερης κρητικής μουσικής, αν και η φήμη του ήταν μεγαλύτερη εκτός της γενέτειρας του. Γεννήθηκε το 1888 στο Ξεροστέρνι Αποκορώνου του νομού Χανίων και ασχολήθηκε από μικρός με τη μουσική μαθαίνοντας στο ξεκίνημα βιολί. Πέρασε πολύ γρήγορα στην κρητική λύρα και σε ηλικία μόλις 14 χρόνων θεωρήθηκε ένα από τους εξαίρετους εκτελεστές. Τα πρώτα του μαθήματα λύρας τα πήρε παιδί ακόμη από το σπουδαίο κοντοχωριανό του λυράρη Μαθιούδη.Έφηβος ακόμη, το 1912 ή 1913 και έχοντας μοναδικό εφόδιο την τέχνη του, αποφασίζει το μεγάλο ταξίδι στην Αμερική, που έμελλε να επιφυλάξει τεράστιες εκπλήξεις αφού εκεί έζησε και τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Αναφέρονται, από πληροφορίες, ταξίδια του το 1923 το 1926, το 1932, το 1936 στην Κρήτη, όπου έμενε για μικρά χρονικά διαστήματα και επέστρεφε στην Αμερική.Το 1926 δημιουργεί τον δικό του σκοπό που τον ονόμασε Ξεροστεριανό συρτό. Το 1928 επέστρεψε για λίγο στην Κρήτη και συναντήθηκε με πολλούς μουσικούς της εποχής, μεταξύ των οποίων στον Δραπανιά Κισσάμου για περίπου ένα τετράμηνο τον μεγάλο βιολάτορα Γιώργο Μαριάνο όπου έμαθε από αυτόν πολλά Χανιώτικα συρτά.Πήγε και στα Χαρχαλιανά Κισσάμου να συναντήσει τον μεγάλο Χαρχαλονικολή.Λέγετε ότι ο Χαρίλαος ζήτησε από τον Χάρχαλη να του επιτρέψει να γράψει σε δίσκο τον Λουσακιανό συρτό και ο Χάρχαλης του ζήτησε την άδεια να ηχογραφήσει και αυτός τον Ξεροστερνιανό σκοπό που είχε την πατρότητα του. Με την εταιρεία Pharos ηχογραφεί στην Αμερική το 1926-27 14 τραγούδια, εκ των οποίων πέντε παραδοσιακά ρεμπέτικα και εννέα κρητικά. Ο Χαρίλαος ηχογραφεί στη δεκαετία του '30 άλλα 12 τραγούδια (τέσσερα με την Columbia και οκτώ με την Orthophonic που επανατυπώνονται και από την RCA εκ των οποίων πέντε ακόμη ρεμπέτικου ύφους και επτά κρητικά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θέλησε να επιστρέψει στην Κρήτη για να παίζει εκεί μέχρι την τελευταία του πνοή. Αλλά δεν πρόλαβε.

Παραθέτω αποκάτω το μήνυμα που μου έστειλε ο πολύ ψαγμένος μουσικά φίλος ΒΑΒΟΥΛΕΣ Γ.

Κωστη καλο ειναι να γραψεις την πηγη των στοιχειων σου.
Ο Χαριλαος μικρος πηγε στο Ηρακλειο (οικογενειακως ;) και εκει σιγουρα πηρε κι αλλα ακουσματα. Στα 1912 εφυγε στην Αμερικη. Το νεο ειναι πως το 1917 εβγαλε ενα δισκο με δυο τραγουδια, τον Κρητικο συρτο και τον Κισαμμιτικο συρτο που δεν ειναι τιποτε αλλο απο αυτα που κυκλοφορησε ο Ροδινος το 1933, σαν Αποκορωνιωτκο και Κισσαμιωτικο οσυρτο. Αργοτερα οι κρητικοι καλλιτεχνες εδωσαν την πατροτητα αυτων των σκοπων -που δεν ειναι τιποτε αλλο παρα συρραφη παλιν μελωδιων παιγμενα με λυριστικο χρωμα- στον Ανδρεα Ροδινο. Οντως ο Ροδινος εβαλε λιγο διαφορετικο παιξιμο οσον αφορα καποια στολισματα αλλα οι σκοποι ειναι αυτουσιοι οπως πρωτοπαιχτηκανε απο το Χαριλαο.
Επισης το 1923 κυκλοφορησε 2 ακομα τραγουδια με τον σαντουριερη Αγγελο Σταμο που νομιζεις οτι ακους Μικρασιατικα ενω ειναι κρητικα, το Χαλεπιανο (του Κουφιανου ;) κι αλλο ενα.
Το 1928 οντως ηρθε στο Δραπανια και εκατσε στου Μαριανου αρκετο καιρο οπως μουπε τις προαλλες ο Στελιος. Οντως ετσι εγινε με το Χαρχαλη.
Στου Μαριανου πηγανε κ ιαλλοι απο το Ρεθυμνο. Δεν πηγανε τυχαια.. μολις ειχε κυκλοφορησει 4-5 δισκους το 1928 με τον Κουρη το λαγουθιερη κι ενα Δαμουλακη τραγουδιστη υψιφωνο σαν το Χαρχαλη αλλα οχι τοσο καλο...
Με το Στελιο Λαινακη γνωριστηκανε γυρω στο 1972 που ειχε ερθει στα Χανια ο Χ.Π. και βρισκοτανε συχνα στο καφενειο του Αντωνη του Κάτη που ητονε κατι σαν προοιμιο του Χαρχαλη. Καθησε καπου 5 χρονια στα Χανια και μετα γυρισε στην Αμερικη οπου πεθανε το 1978. Ο Κουρκούνης και ο Μουσούρος, λυραρηδες του Αποκορωνα ητανε φιλοι του και υπαρχουνε πολλες ιστοριες απο τους απογονους τους.
Με το Στελιο γινανε φιλοι τα λεγανε πολλες φορες μαζι οσο ητανε εδω ο Στελιος, γιατι εσπουδαζε Ιταλια και του εδωσε μαλιστα και μια κουτα κασετες που εγραψε ο ιδιος ο Χαριλαος και μου τις εδειξε. Του ειπα να βαλει μια να ακουσουμε και ειχε καποια απο τα τραγουδια του τα δισκογραφημενα μαλλον με εξωτερικη ηχογραφηση.
Ειναι και καποια αλλα που γνωριζω για το Χαριλαο και ισως δημοσιευτουνε εν ευθετω χρονω...

Γ.Β.

ΣΗΦΑΚΑΣ (1770-1823)

1. Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΙΔΟΝΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑ
ΣΗΦΑΚΑΣ (ΣΗΦΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ) 1770-1823
Σήφης Κωνσταντουδάκης το πραγματικό του όνομα, μεγάλος αγωνιστής στην Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη και Φιλικός, αποκλήθηκε Σήφακας λόγω της σωματικής του διάπλασης, της βροντερής φωνής του, αλλά και των υπόλοιπων εξαιρετικών ικανοτήτων του. Ο Σήφακας είχε γεννηθεί το 1770 στο Μελιδόνι. Αρματωλός και μεγάλος αγωνιστής, πρώτος στις μάχες εναντίων των τούρκων, από τους ψυχωμένους οπλαρχηγούς κατά την επανάσταση του 1821, μαζί με τους αδελφούς του, πρωταγωνιστής και νικηφόρος σε πολλές μάχες, διακρίθηκε για την τόλμη, ανδρεία και πατριωτισμό του κι είχε τιμηθεί με το βαθμό του πεντακοσίαρχου. Στις αρχές του 1823, είχε σταλεί στην Κίσσαμο για να επιτηρεί και να αντιμετωπίζει τις εχθρικές κινήσεις των τούρκων
Το έτος 1823 ύστερα από την απομάκρυνση των Τούρκων των Χανίων βάδισε προς την Κίσσαμο και ανέβηκε προς τα Eννιάχωρια όπου ήταν κοντά η Κάντανος για να προσβάλει τους Σελινιώτες Τούρκου.Την Κυριακή της Τυρινής και ενώ συνεόρταζε με την ομάδα του οι Σελινιώτες Τούρκοι ξέφυγαν της προσοχής του Κισσαμίτη οπλαρχηγού Καθεκλά και κατέσφαξαν 50 κατοίκους του χωριού Περιβολίων Εννιαχωριών .
Ο Σήφακας με την αγγελία της σφαγής των χωρικών κατεδίωξε τους Σελινιώτες Τούρκους μέχρι την Κάντανο αλλά στην μάχη που δόθηκε στο χωριό Ρογδιά Κισσάμου μετά από τον κόπο ίδρωσε αρκετά ,ασθένησε βαρέως εκ πνευμονίας. Μεταφέρθηκε στα Τοπόλια Κισσάμου όπου σε 13 μέρες μετά το συμβάν στις 23 Μαρτίου 1823 πέθανε στα 53 έτη και μεταφέρθηκε στην Ιερή Μονή Γωνιάς στο Κολυμπάρι όπου τάφηκε μέσα σε γενική συγκίνηση αλλά και αποθάρρυνση αφού χάθηκε ένας από τους πλέον γενναίους και αφιλοκερδής αγωνιστής του αγώνα.
Λίγο πριν πεθάνει, ο Σήφακας, καταλαβαίνοντας πως το τέλος του θα ερχόταν σύντομα, κλαίγοντας, φίλησε τα άρματά του και τα παρέδωσε στους δικούς του ανθρώπους. Το τουφέκι του στον αδελφό του Νικόλαο, την πιστόλα του στον αδελφό του Αντώνιο και το μαχαίρι του στον κουνιάδο του Μιχάλη
Πλείστα δημοτικά τραγούδια αλλά και έντεχνη ποίηση αναφέρονται στην προσωπικότητα του Σήφακα. Γνωρίζοντας μάλιστα τον γίγαντα αυτό της δύναμης και ανδρείας, αμφισβητήθηκε ακόμη και το γεγονός του θανάτου του από μια κοινή αρρώστια όπως η πνευμονία.
Σηκώσου καπετάνιο μου, να βάλεις τ'άρματά σου,
Να δεις τ'ασκέρι π ακλουθά να χαίρετ' η καρδιά σου
΄Αχι καϋμένε Σήφακα, κρίμα στο παλληκάρι,
να πάθει τέθοιο θάνατο, νάρθει σε τέθοιο χάλι
νάθελε σε σκοτώσουνε σε πόλεμο οι τούρκοι
δεν ήτον παραπόνεσι κι ούλοι θα σκοτωθούσι
Μ' απόθανες παράδικα στση Κίσσαμος τα μέρη,
Τ' Αποκορώνου τα χωριά δεν έχουνε χαμπέρι
Οι τούρκοι είναι στα Χανιά, είναι και στο Καστέλλι
Κι ο Καπετάνιος στη Γωνιά πέτε μας ήντα θέλει;
Ο Καπετάνιος στη Γωνιά ήρθε να προσκηνύσει,
Στον Αδη θε να κατεβεί να μασε βαγιεστήσει
Εις την Κυρία τη Γωνιά με ψαλμουδιές μεγάλες
Τον πήγανε κι επαίξανε τουφέκια και μπουμπάρδες
Κι απόθανε ο τσελεπής ο ΚαπετανοΣήφης.
Τέθοιοι άντρες πια δε βγαίνουνε ποθές μήδε στην Κρήτη..


Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΓΕΡΟΣΚΙΝΟΣ ΓΡΑΜΠΟΥΣΑΣ

1.ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΠΟΥΣΑΣ.(ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ ΜΠΑΛΟΥ,ΤΗΓΑΝΙ,ΗΜΕΡΗ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑ ΓΡΑΜΠΟΥΣΑ)

Οι απότομες και βραχώδεις πλαγιές του βουνού Γεροσκίνος,με υψόμετρο στα 756 μ. στο ακρωτήριο της Γραμβούσας, καταλήγουν σε μία χρυσόλευκη αμμουδιά και στη συνέχεια σε έναν θεόρατο στρογγυλό βράχο που παγιδεύει τα νερά της θάλασσας, σχηματίζοντας μια μεγάλη λιμνοθάλασσα, μέσα στην οποία το νερό έχει βάθος μόλις λίγων εκατοστών. Στη δεξιά πλευρά του κόλπου τα νερά βαθαίνουν τόσο όσο χρειάζεται για να απολαμβάνει κανείς το κολύμπι στη θάλασσα, ανάμεσα σε εξωτικές νησίδες από άμμο. Το σκηνικό συμπληρώνει η εικόνα των δύο απομονωμένων νησίδων της Ήμερης και της Άγριας Γραμβούσας, που βρίσκονται βορειότερα, με την πρώτη να ξεχωρίζει για το κάστρο που είναι χτισμένο στην κορυφή της. Βόρεια από το Μπάλο στο ακρωτήρι Κώρυκον υπάρχουν τα ερείπια μικρής Ρωμαϊκής πόλης τού Αγνείου με ναό αφιερωμένο στόν Απόλλωνα.

ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

1.ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΣΙ ΚΟΡΦΗΣ (ΠΡΟΣ ΚΑΛΟΥΔΙΑΝΑ-ΤΟΠΟΛΙΑ-ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΑ-ΒΟΥΛΓΑΡΩ)


ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΟΥΠΕΣ Μ ΑΓΑΠΑΣ
ΕΚΕΙ ΑΛΛΑΞΕΣ ΓΝΩΜΗ.....

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑΝΝΟΥΔΟΒΑΡΔΗΣ Γ.


ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΟΒΑΡΔΑΚΗΣ (ΓΙΑΝΝΟΥΔΟΒΑΡΔΗΣ)

ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ ΤΟ 1866-1878-1897

ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΣΤΑ ΠΕΡΒΟΛΑΚΙΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1819

ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΥ

ΕΧΡΗΜΑΤΙΣΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ.ΗΤΑΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ ΤΟ 1901 ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.

ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΟΥΡΙΟΥ - ΤΟΠΟΛΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1866 ΚΑΙ ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 80 ΕΤΩΝ ΤΟ 1901.