ΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ,ΙΣΤΟΡΙΚΑ,ΜΟΥΣΙΚΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ.

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Από το Ημερολόγιο και τις «ζωγραφιές» του Giovanni Pasculli


Ο Giovanni Pasculli (1836-1916), ήταν ο επικεφαλής των Ιταλών εθελοντών (Γαριβαλδινών) στην επανάσταση του ‘66. Έχω αναφερθεί σ’ αυτόν ακροθιγώς σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου, ενώ η ύπαρξη του εικονογραφημένου Ημερολογίου του, ήταν το θέμα ανακοίνωσής μου στο Θ’ Διεθνές Κρητολογικό Συνέδριο του 2002 (βλ. Πεπραγμένα, τόμος Γ1, 127 κ.ε.).
Ήταν τότε στα 30 του και είχε το βαθμό του υπολοχαγού στο στρατιωτικό σώμα των Γαριβαλδινών. Σύμφωνα με το ημερολόγιο που ίσχυε στην Κρήτη, ήταν ακόμα Νοέμβριος (ο μήνας που έγινε το ολοκαύτωμα), όταν ο Pasculli αποβιβάστηκε από το γνωστό πλοίο «Πανελλήνιον» στον κόλπο «Στόμιο» των δυτικών παραλίων. Αυτή η αποβίβαση-απόβαση στην άγρια νύχτα, ήταν η πρώτη σκηνή που σκιτσάρισε (από μνήμης, την επομένη, στο χωριό Κούνενι). Ήταν και το θέμα της πρώτης εγγραφής του στο Ημερολόγιο.
-[…] Δόθηκε ρητή διαταγή να φύγει αμέσως το τάγμα [από το χωριό Κούνενι] για τον Τριγώνο [οικισμός της Καντάνου]… Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτή τη μαγευτική διαδρομή! Οι ομορφιές της Ιταλίας, της Ελβετίας και των άλλων χωρών, δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτήν εδώ την ομορφιά! Είχαν δίκιο οι Θεοί που διάλεξαν κάποτε αυτό το νησί ως τόπο συγκέντρωσής τους. Καθώς διασχίζαμε ένα δάσος με εσπεριδοειδή, το μάτι δεν κουραζόταν να θαυμάζει τα ρυάκια και τις μικρές λίμνες. Εκνευρίστηκα, όμως, που δεν είχα το χρόνο και τη δυνατότητα να σχεδιάσω. Όλα-μα όλα-ήταν πανέμορφα. Αυτή η γη των Θεών, μας αποκάλυπτε νέες ομορφιές σε κάθε μας βήμα.
Του Γ.Π. ΕΚΚΕΚΑΚΗ

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ???ΕΓΩ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΑ ΜΠΑΛΛΕΤΑ(ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ).

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΚΛΟΠΗ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ


Έκπληκτοι οι υπάλληλοι του δημαρχείου Μετσόβου είδαν χθες το πρωί σπασμένη την προθήκη όπου φυλάσσονταν τα όπλα του Εμμανουήλ Στυλιανού Μπαλαντίνου, το Κρητικού οπλαρχηγού, ο οποίος ηγήθηκε του αντάρτικου σώματος των Κρητικών που απελευθέρωσαν το Μέτσοβο στις 31 Οκτωβρίου του 1912.
Συγκεκριμένα, από το δημαρχείο έλειπαν μόνο τα όπλα του Μπαλαντίνου, το σπαθί και το καριοφίλι του και απολύτως τίποτε άλλο, σκηνικό που μαρτυράει ότι οι δράστες πήγανε «συστημένοι» στα κειμήλια. Αυτή την άποψη εξέφρασε και ο δήμαρχος Μετσόβου Νίκος Τσομπίκος σε δηλώσεις του χθες, λέγοντας ότι «ήξεραν πού πήγαιναν οι κλέφτες, διέρρηξαν μόνο τη βιτρίνα με τα κειμήλια».
Η υπόθεση προφανώς έχει «συλλεκτικό ενδιαφέρον», καθώς τα συγκεκριμένα αντικείμενα είναι μεγάλης συλλεκτικής αξίας και δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να πουληθούν σε… παλαιοπωλεία.
Ο Μπαλαντίνος (1876-1962) καταγόταν από τα Δελιανά και ήταν ο αρχηγός της Ιππικής Φάλαγγας Κισάμου και είχε διατελέσει μέλος της Κρητικής Βουλής. Συμμετείχε στο τάγμα των Κρητών εθελοντών που πολέμησε στην Ήπειρο κατά το 1912-13 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση του Μετσόβου.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ΒΟΛΟΙ (ΓΚΑΖΕΣ)


Σήμερα δεν παίζεται αυτό το παιχνίδι. Πριν από μερικά όμως χρόνια , 20 -30 το παιχνίδι αυτό ήταν τόσο δημοφιλές στις γειτονιές του χωριού όσο σήμερα είναι το ποδόσφαιρο. Εξάλλου και οι βόλοι, εν ήταν παρά μικρές γυάλινες ή σιδερένιες μπαλίτσες, που στα χέρια των αγοριών αποκτούσανε μεγάλη δύναμη.
Το παιχνίδι παιζότανε στους χωματόδρομους, άραγε που αλλού, αφού η λέξη άσφαλτος ήταν σχεδόν άγνωστη.
Οι βώλοι ήταν μικρές μπαλίτσες από χώμα (κεραμεικές, θα λέγαμε σήμερα) βαμμένες με διάφορα χρώματα. Οι γυάλινοι βώλοι λεγόντουσαν "γκαζές" και ήταν ακριβοί και δυσεύρετοι. Γι αυτό και στα παιχνίδια επιδιωκόμενος στόχος ήταν το κέρδος των ακριβών βόλων των αντιπάλων.
Το πιο συνηθισμένο παιχνίδι με βώλους ήταν να στρώνονται μερικοί βώλοι (κάθε βώλος και παιδί) σε μια σειρά, σχεδόν κολλητοί μεταξύ τους ή σε σχήμα τριγώνου ( όπως στο μπιλιάρδο) και τα παιδιά να ρίχνουν καθένα το δικό του βώλο από κάποια καθορισμένη (με γραμμή στο χώμα) απόσταση, προσπαθώντας να πετύχουν κάποιον απο τους "στρωμένους" βώλους. Οποιο βώλο πετύχαινε το παιδί, τον κέρδιζε. Συνέχιζε μέχρι να αποτύχει. Είχε το δικαίωμα να βάλει τον βόλο, την μάννα, ανάμεσα στα δάκτυλα του ενός χεριού και με το μεσαίο δάκτυλο του άλλου χεριούν, δίνοντας δύναμη και σημαδεύοντας, προσπαθούσε να πετύχει τους επόμενους βόλους. Συνήθως όμως η γκαζά δεν έμπαινε στο στρώσιμο, επειδή όποιο παιδί την είχε προτιμούσε να τη κρατάει για να σημαδεύει, επειδή ήταν πιο εύστοχη και δεν έχανε το σχήμα της. Οι χωματένιοι βώλοι χάναν γρήγορα τη λεία εξωτερική τους επιφάνεια και, μετά από κάμποσα παιχνίδια, σπάγαν κιόλας. Χαρακτηριστικές οι εικόνες με τους παλιούς συμμαθητές και φίλους να κατεβαίνουν στο γήπεδο μα σακουλάκια γεμάτο βόλους, και άλλα ...μικρά γυάλινα, χωμάτινα και σιδερένια πολεμοφόδια!
Φτιάχναμε επίσης βόλους απο γύψο και αφου τούς πλάθαμε αποκτούσαν ένα κυκλικο και γυαλιστερό σχήμα.Για πιο βαριούς βόλους χαλούσαμε κανένα ρουλεμάν και παίρναμε τις μπίλιες από το εσωτερικό τους