ΣΚΟΠΟΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ,ΙΣΤΟΡΙΚΑ,ΜΟΥΣΙΚΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

ΕΜ,ΜΠΑΛΑΝΤΙΝΟΣ

1947 Σουδα..Ο αρχηγος τη αντιστασιακης ομαδας Ρεθυμνης ΕΟΡ Χρηστος Αετου Τζιφακης διπλα στον Ηπειρομαχο Εμ. Μπαλαντινο και σε Αμερικανο ναυαρχο ντημενο με την Κρητικη φορεσια.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

ΓΛΥΚΟΜΗΛΙΤΣΑ

ΤΟ 1930 ΕΓΙΝΕ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...ΕΝΑ  ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΛΥΚΟΜΗΛΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΑΤΣΟΥΛΗ-ΚΟΥΦΙΑΝΟ ΣΦΑΚΙΑΝΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΝΤΟΥΡΙΕΡΗ ΛΟΥΚΑ ΜΠΕΡΤΟ.
Συνηθως στην Κισσαμο τον σκοπο αυτο τον επαιζε συχνα στα γλεντια ο βιολατορας Σιδερακης απο τα Γριμπιλιανα
Την ηχογραφηση αυτη μπορειτε να την ακουσετε ΕΔΩ... και σε νεωτερη εκδοση του ΕΔΩ απο τον βιολατορα Λουφαρδακη και πρωτοχορευοντας ο εγγονος του  βιολατορα Σιδερακη ..Μπαμπης

Τρίτη 6 Μαρτίου 2018

ΜΑΧΗ ΠΥΡΓΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΩΝ 1897

ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ  1897.ΠΑΝΩ Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΘΕΙΣ ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ  ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑς
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ


Στις 6/19 Φεβρουαρίου 1897 διεξήχθη η πρώτη μάχη του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κρήτη, για την κατάληψη του πύργου των Βουκολιών. Οι ελληνικές δυνάμεις είχαν αποσταλεί από την Κυβέρνηση της εποχής εκείνης, για να προστατέψουν τον τοπικό πληθυσμό γενικώς και να επιβάλουν την τάξη, μετά από μία περίοδο ταραχών και σφαγών από τις τούρκικες δυνάμεις κατοχής. Ύστερα από δύο ημέρες ακολούθησε η σύγκρουση στην περιοχή Λειβάδια. Και οι δύο επιχειρήσεις υπήρξαν νικηφόρες για τα ελληνικά στρατεύματα, προκαλώντας ενθουσιασμό χαράς στον τοπικό πληθυσμό και ελπίδα ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, η οποία ωστόσο τελικά δεν επιτεύχθηκε.
Το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα, συνολικής δύναμης 1.467 ανδρών, αποτελείτο από ένα τάγμα πεζικού του Α’ Συντάγματος (ταγματάρχης Δημητριάδης ή Ιοσαδρόβσκη), ένα τάγμα πεζικού του Ζ’ Συντάγματος (ταγματάρχης Κωνσταντινίδης), ένα τάγμα μηχανικού (ταγματάρχης Τζαβέλας), έναν λόχο Ευζώνων (λοχαγός Ραπτάκης) και μια ορειβατική πυροβολαρχία (λοχαγός Βαρούχας).
Η ελληνική δύναμη αποβιβάστηκε στην ακτή του Κολυμπαρίου, στον κόλπο των Χανίων, τη νύχτα 2/15 Φεβρουαρίου προς 3/16 Φεβρουαρίου, περίπου στις 22.00. Η ενέργεια πραγματοποιήθηκε μέσα σε παραλήρημα χαράς και ενθουσιασμού του τοπικού πληθυσμού. Τη νύχτα 3/16 – 4/17 Φεβρουαρίου, ο κύριος όγκος του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος διέμεινε στο χωριό Πλατανιάς, στο μέσο της οδού Κολυμπάρι – Χανιά, έχοντας αποστείλει τον Λόχο Ευζώνων, ως προφυλακές μάχης, ένα χιλιόμετρο ανατολικότερα. Εκεί, μετά από σύσκεψη με τους επιτελείς του και τους Κρήτες οπλαρχηγούς, ο συνταγματάρχης Βάσσος αποφάσισε να καταλάβει τα τουρκικά φρούρια της ενδοχώρας με προτεραιότητα στην κατάληψη του πύργου των Βουκολιών, λόγω της μεγάλης στρατηγικής του σημασίας.
Ο πύργος των Βουκολιών ήταν οχυρό με πύργο, βρισκόμενος σε απόσταση 600μ. νοτιοδυτικά της κωμόπολης των Βουκολιών. Είχε κτισθεί από τους Τούρκους το 1866. Η θέση του είχε στρατηγική σημασία για την αποτελεσματική άμυνα των Τούρκων, από τις κατά καιρούς επαναστάσεις που ξεσπούσαν στην περιοχή και τις επιθέσεις των Κρητών επαναστατών. Αποτελούσε το ορμητήριο των Τούρκων για να πραγματοποιούν επιδρομές στην επαρχία Κισσάμου. Η τοιχοποιία του πύργου στη δυτική, βόρεια και ανατολική πλευρά είχε πλάτος ένα μέτρο, όπως διαπιστώνεται από τα τμήματα που σώζονται σήμερα, ενώ στη νότια πλευρά ίσως είχε και μεγαλύτερο. Έξω από τη νότια πλευρά και καθ’ όλο το μήκος της, περνούσε ο κεντρικός δρόμος, που συνέδεε την κωμόπολη των Βουκολιών με την επαρχία Κισσάμου. Ο πύργος είχε κτισθεί με υλικά της περιοχής και συνδετικό πηλό από το χώμα της γύρω έκτασης, χωρίς προσθήκη ασβέστη. Το εσωτερικό ήταν ασκεπές και τα διαμένοντα εντός του φρουρίου τμήματα στρατωνίζονταν σε σκηνές. Μπορούσαν να διαμείνουν εντός του φρουρίου μέχρι και δύο χιλιάδες άτομα. Τα καταλύματα προς τα τείχη ήταν στερεά κτίσματα (νοσοκομείο, αποθήκες, μαγειρείο, στάβλοι κλπ.), που αποτελούσαν προβολές (ερείσματα) των τειχών, τα οποία ενίσχυαν ακόμα περισσότερο.  Επίσης, στα τείχη υπήρχαν σχισμές από όπου πυροβολούσαν προς τα έξω αυτοί που βρίσκονταν μέσα στο φρούριο (τουφεκίθρες). Τέλος, εκτός του βασικού κτίσματος (κεντρικό φρούριο), υπήρχε μια σειρά οχυρωματικών έργων, που περιελάμβανε και άλλους πέντε ακόμα παρόμοιους αλλά μικρότερους πύργους (προμαχώνες) στους γύρω λόφους. Σε αυτούς είχε τοποθετηθεί φρουρά για την ενίσχυση της άμυνάς τους, προκειμένου να ελέγχεται η υψίστης στρατηγικής σημασίας κορυφογραμμή και οι διαβάσεις προς την υπόλοιπη επαρχία Κισσάμου (δυτικά) και προς το κεντρικό και ανατολικό Σέλινο (νότια). Οι τουρκικές δυνάμεις που βρίσκονταν στο οχυρό ήταν επιπέδου τάγματος, περίπου 400 στρατιωτών. Επιπλέον, υπήρχαν εντός του φρουρίου και γυναικόπαιδα από τα γύρω χωριά (Επάνω και Κάτω Κεφάλα, Μέσα Βουκολιές, Μπαϊρακταριανά, Νέμπρους, Χαϊντερή Βουκολιών), συνολικά πάνω από 1.800 άτομα. Από την πλευρά των Ελλήνων αποφασίσθηκε η επίθεση κατά του οχυρού να γίνει με μικτό απόσπασμα ενός τάγματος πεζικού, ενός ουλαμού πυροβολικού (τρία πυροβόλα) και μίας διμοιρίας μηχανικού. Επικεφαλής ορίσθηκε ο ταγματάρχης Κωνσταντινίδης. Το ελληνικό απόσπασμα ακολούθησαν και πάρα πολλοί Κρητικοί καθώς και λόχος εθελοντών φοιτητών, υπό τις διαταγές του λοχαγού Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη. Το ελληνικό απόσπασμα κινήθηκε στις 5/18 Φεβρουαρίου και τις απογευματινές ώρες, μετά από αναγνωρίσεις, κατέλαβε θέσεις κυκλωτικά γύρω από το φρούριο των Βουκολιών. Τα πυροβόλα τάχθηκαν σε απόσταση 2.000 μέτρων από το φρούριο. Το βράδυ ο ταγματάρχης Κωνσταντινίδης κάλεσε όλους τους οπλαρχηγούς, των διάφορων επαναστατικών τμημάτων και τους ενημέρωσε ότι την επομένη το πρωί θα ζητούσε την παράδοση των Τούρκων. Επιπλέον τους έδωσε προφορική διαταγή να μη βάλλουν κατά του εχθρού, παρά μόνο μετά τον τρίτο κανονιοβολισμό του ελληνικού πυροβολικού. Σκόπευε, στην περίπτωση που δεν θα παραδίνονταν οι Τούρκοι, πρώτα να βάλλει δύο κανονιοβολισμούς προς εκφοβισμό τους και εάν πάλι δεν άλλαζαν απόφαση, τότε να επετίθετο.
Την επομένη το πρωί στις 06.00 ο διοικητής των ελληνικών δυνάμεων έστειλε επιστολή με έναν γέροντα Κρητικό στον επικεφαλής φρούραρχο των Τούρκων, ενημερώνοντάς τον για τις προθέσεις του. Αφού τον κάλεσε να παραδοθεί, προκειμένου να αποφευχθεί ο θάνατος των στρατιωτών του, δεσμεύθηκε ότι θα τους μεταφέρει άοπλους σε όποιο λιμάνι επιθυμούσαν και του έδωσε δύο ώρες προθεσμία ώστε να απαντήσει. Η απάντηση του Τούρκου φρούραρχου ήταν αρνητική, δηλώνοντας ότι, όσο παρέμενε ένας στρατιώτης του και ένα φυσίγγιο, δεν επρόκειτο να παραδοθεί. Μετά την παρέλευση της δίωρης προθεσμίας, ο ταγματάρχης Κωνσταντινίδης διέταξε την προώθηση του πυροβολικού σε θέσεις βολής, σε απόσταση 1.500 μέτρων. Σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο, προς εκφοβισμό των Τούρκων, έβαλλε ένα ελληνικό πυροβόλο. Αμέσως, από παντού αντήχησαν απειράριθμοι πυροβολισμοί κατά του πύργου από Κρήτες επαναστάτες, οι οποίοι δεν τήρησαν τη διαταγή του διοικητή του ελληνικού τάγματος, εξαιτίας του ενθουσιασμού τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γενικευθούν τα ελληνικά πυρά και να ξεκινήσει η επίθεση.
Ο μεγαλύτερος όγκος των πυρών του ελληνικού πυροβολικού προσέβαλλε τους γύρω προμαχώνες, δημιουργώντας σημαντικές απώλειες στους Τούρκους, οι οποίοι όμως παρέμειναν στις θέσεις τους. Ταυτόχρονα άρχισαν επίθεση και τα τμήματα των Κρητών, που πλαισίωναν την ελληνική δύναμη. Ακολουθώντας την παράδοση της Κρητικής φυλής, εφορμούσαν ακατάβλητοι χωρίς φόβο, αψηφώντας τα πυρά των Τούρκων. Αποτέλεσμα της ορμητικότητάς τους αυτής ήταν οι μεγάλες, σχετικά, απώλειες γιατί συναγωνίζονταν ποιός θα πλησιάσει πρώτος πιο κοντά στον πύργο. Λόγω του μεγάλου ενθουσιασμού και της γενναιότητάς τους, πολεμούσαν όρθιοι και χωρίς προφυλάξεις, ενώ σε όλη την περιοχή γύρω από το φρούριο υπήρχαν σημαντικές εκτάσεις καλυμμένες με δένδρα, οι οποίες έφθαναν μέχρι τις παρυφές του πύργου και θα μπορούσαν μέσα σε αυτές να προφυλαχθούν.
Η προσπάθεια των Ελλήνων συνεχίσθηκε αμείωτη, έως τις μεσημβρινές ώρες, όταν καταλήφθηκε ο πρώτος προμαχώνας και αναρτήθηκε σε αυτόν η ελληνική σημαία. Όμως η προσβολή του φρουρίου διακόπηκε, λόγω έλλειψης πυρομαχικών και η υπόλοιπη μέρα παρήλθε με ηρεμία, μέχρι να μεταφερθούν τα αναγκαία πυρομαχικά από το κυρίως στρατόπεδο του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος. Επειδή δεν φαινόταν πρόθεση των Τούρκων να παραδοθούν, ζητήθηκε βοήθεια και προωθήθηκε, προς υποστήριξη των δυνάμεων πολιορκίας, τμήμα Ευζώνων και δεύτερος ουλαμός πυροβολικού, με επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό πυροβολικού Πάλλη. Μαζί με τις ενισχύσεις, μετέβη στις Βουκολιές και ο επιτελάρχης αντισυνταγματάρχης Λυμπρίτης. Μετά την ενίσχυση και τον ανεφοδιασμό των Ελλήνων, η πολιορκία συνεχίσθηκε. Οι γύρω λόφοι είχαν καταληφθεί από εκατοντάδες Κρητικούς, οι οποίοι έβαλλαν κατά του πύργου, ενώ σημαίες γαλανόλευκες κυμάτιζαν παντού. Το πυροβολικό, πλησιάζοντας συνεχώς και εγγύτερα, άρχισε να δημιουργεί ρήγματα στο κυρίως οχυρό. Όμως, η ελληνική επίθεση σταμάτησε, καθόσον είχε πια νυχτώσει.
Το βράδυ σχεδόν όλες οι δυνάμεις των πολιορκητών αποσύρθηκαν, χωρίς ουσιαστικά να φρουρείται ο πύργος. Αυτό συνέβη διότι το ελληνικό τάγμα κατάλαβε ότι η φύλαξη τη νύχτα θα γινόταν από επαναστάτες, ενώ οι Κρήτες κατάλαβαν ότι αυτό θα το έκαναν στρατιώτες του τάγματος πεζικού. Έτσι οι Τούρκοι, κατά τη διάρκεια της νύχτας, επωφελήθηκαν από το σκοτάδι, χωρίσθηκαν σε μικρά τμήματα και διέφυγαν άλλοι δια μέσου των βουνών προς το Σέλινο, οι οποίοι τελικά διασώθηκαν και άλλοι προς τα Χανιά, αναγγέλλοντας την πτώση του πύργου των Βουκολιών.
Την επομένη το πρωί (7 Φεβρουαρίου), όταν το ελληνικό τάγμα ετοιμάσθηκε να επαναλάβει την επίθεσή του, είδε να ανεμίζει στις επάλξεις του φρουρίου η ελληνική σημαία. Ήταν από Κρήτες, οι οποίοι, μόλις αντιλήφθηκαν τη φυγή των Τούρκων, εισήλθαν στον πύργο και τον κατέλαβαν. Ακολούθησε η είσοδος στο φρούριο και των υπολοίπων ελληνικών τμημάτων. Η εικόνα που αντίκρισαν οι Έλληνες στρατιώτες ήταν συγκλονιστική. Τα τείχη είχαν διαρραγεί παντού, αλλά δεν είχαν πέσει, λόγω του μεγάλου πάχους τους και του μικρού διαμετρήματος των ελληνικών πυροβόλων. Υπήρχαν πτώματα ανθρώπων και αλόγων σε όλη την έκταση του εσωτερικού περίβολου, πολλά από αυτά διαμελισμένα, ενώ τεμάχια σάρκας ήταν κατάσπαρτα πάνω στο ανασκαμμένο από τα πυρά πυροβολικού έδαφος. Οι συνολικές τουρκικές απώλειες ανήλθαν σε περίπου 100 νεκρούς και 170 τραυματίες.
Όπλα, τροφές, πολεμοφόδια και άλογα, που βρέθηκαν απείραχτα εντός του πύργου, μοιράσθηκαν από τον ταγματάρχη Κωνσταντινίδη στους Κρήτες επαναστάτες, που συμμετείχαν στην κατάληψη του φρουρίου. Μετά την αποχώρηση των Ελλήνων, τοποθετήθηκαν εκρηκτικά και ο πύργος ανατινάχθηκε.
Οι απώλειες του ελληνικού αποσπάσματος ήταν 15 νεκροί και 37 τραυματίες. Μεταξύ των 37 τραυματιών συμπεριλαμβανόταν και ένας υπολοχαγός, το όνομα του οποίου ήταν Ναπολέων Παπούλιας. Ήταν ο παππούς του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια.
Η νίκη των ελληνικών δυνάμεων κυριολεκτικά αναπτέρωσε το ηθικό των Κρητών. Παράλληλα, στο ελληνικό κράτος, εμφύσησε ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό στον λαό, στην αντιπολίτευση και στα μέλη της Εθνικής Εταιρίας. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, ο πόλεμος με την Τουρκία να γίνει μοναδική επιδίωξη των περισσοτέρων Ελλήνων.

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

ΣΠΑΘΑ 19-6-1940



Στις 19 Ιουλίου1940  ανοιχτά του κόλπου της Κισσάμου περί το ακρωτήριο Σπάθα πραγματοποιήθηκε ναυμαχία μεταξύ μιας συμμαχικής μοίρας και δυο ιταλικών πλοίων.
Στη μάχη που ακολούθησε το ιταλικό πλοίο  Bartolomeo Colleoni χτυπήθηκε σκληρά από το συμμαχικό πλοίο  Σύδνεϋ. Αγωνίστηκε αλλά δεν μπόρεσε να χειριστεί ή να χρησιμοποιήσει την κύρια μπαταρία και βυθίστηκε από τρεις τορπίλες που εκτοξεύθηκαν εναντίον του.

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018

ΑΓΑΣΤΕΡΑ

Πληροφορια για κατεχαρηδες ..Την αγαστερα την θιαζουμε ως εξης.
Σφαζουμε ενα αναθροφαρι αρνι η ριφι 15-20 μερω και οχι μεγαλυτερο απο ενιους μηνους και βασικο να μην εχει ξεκινησει να τρωει χορτο.Στο στομαχι του(αγαστερα) μεσα υπαρχει ακομα αχωνευτος τυρευτης πηγμενος συνηθως σε 3-4 βολαρακια .Ανοιγουμε την κοιλια..περνουμε τα βολαρακια αυτα .τα λιωνουμε με γαλα .το αλατιζουμε και γυρναμε το υγρο αυτο παλι στην κοιλια του σφαχτου..Δενουμε κι απο τις δυο μπαντες με χορταρινο κερινο σπαγγο την κοιλια.Το κρεμαμε σε αερινο τοπο για να ξεραθει ολο μαζι η για πιο γρηγορα το κρεμουμε στην καμιναδα του τζακιου να καπνιστει.Μια καλη αγαστερα μπορει να πηξει 4-5 τοννους γαλα. ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ χαρακτηριστικο της αγαστερας ειναι οτι δινει ξεχωριστη γευση και αρωμα στο τυρι (πιπεριζει και εχει αψαδα) σε αντιθεση με τις σημερινου τυπου πητιες υγρες η σε σκονη.
Καλη επιτυχια σε οποιους επιχειρησουν.
Υ.Γ. Αυτα τα εμαθα απο την συγχωρεμενη την μητερα μου που εφαρμοζε αυτη την παναρχαια πρακτικη παρασκευης τυριου

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Εκθεση πολεμικής δράσεως ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΛ. ΝΤΙΓΡΙΝΤΗ..1945


ΙΙ Τάγμα
ΙΙΙ Συγκροτήματος Εθνικών Ανταρτικών Σωμάτων αντιστάσεως Κισσάμου
ΕΚΘΕΣΙΣ
Περί της πολεμικής δράσεως του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΛ. ΝΤΙΓΡΙΝΤΗ
Διοικητού του άνω Τάγματος
Π Ρ Ο Σ
ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΙΝ ΚΡΗΤΗΣ
Ε Ν Τ Α Υ Θ Α
Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω τα κατωτέρω, με την παράκλησιν όπως ταύτα ληφθώσιν υπ’ όψιν.
Α΄ Περίοδος Αλεξιπτωτιστών
Διά της υπ’ αριθμόν 498 της 9ης Μαΐου 1941 Δ/γής του Υπουργείου Στρατιωτικών ανακληθείς εις την ενεργόν υπηρεσίαν, μοι ανετέθη η Οργάνωσις πολιτοφυλακής εις Κίσσαμον με προορισμόν την άμυναν κατά τυχόν Γερμανικής εισβολής. Δεν είχε όμως συντελεσθή η Οργάνωσις και η εισβολή έλαβε χώραν την 20ην Μαΐου 1941. Εσπευσμένως συνεκέντρωσα περί εμέ τους έχοντας όπλα εκ της περιφερείας μου και την πρώτην ημέραν της εισβολής συνεπλάκην μετά των Γερμανών εις το χωρίον Συρίλι Κυδωνίας και μετά πείσματος επολέμησεν καθ’ όλην την ημέραν με αποτέλεσμα τον φόνον δύο εκ των συντρόφων μου, των αδελφών Μανουσάκιδων Νικολάου και Ιωάννου εκ Πασαλιανών Κυδωνίας και Γερμανών τινων, των οποίων ο αριθμός δεν εξηκριβώθη, καθ’ όσον αι θέσεις αυτών δεν κατελήφθησαν υπό των ημετέρων.
Την 22αν Μαΐου 1941 εις τον Συνοικισμόν Κουλουκουθιανά Κισσάμου ομάς ανταρτών υπό τον Ευστράτιον Τσόντον της δυνάμεώς μου συνεπλάκησαν μετά ομάδος ανιχνευτών Γερμανών και οι τουφεκοβολισμοί εμαίνοντο. Λαβών γνώσιν τούτου έσπευσα επί τόπου μετά της δυνάμεώς μου και η μάχη εγενικεύθη, σκληρά και πεισματώδης, διαρκέσασα μέχρι της νυκτός, καίτοι δεν έλαβον εν τω μεταξύ ενισχύσεις οι Γερμανοί ηναγκάσθησαν να υποχωρήσουν περί τα χίλια μέτρα διανυκτερεύσαντες επί τινός υψώματος. Εγώ δε με τους υπ’ εμέ διενυκτέρευσα εις την κορυφογραμμήν «Πύργου». Εις την μάχην ταύτην εφονεύθη είς Ελλην λοχίας, Λαζόπουλος Ιωάννης εκ τεμενίων Σελίνου και είς Λοχίας Γερμανός, ον εφόνευσεν ο ίδιος Ευστράτιος Τσόντος, ενταφιασθέντες πάντες υπό του Ανδρέου Παπουτσάκη.
Την 23ην Μαΐου 1941 οι Γερμανοί προχωρήσαντες κατόρθωσαν να καταλάβουν το εν Βουκολιές Τουρκικόν Φρούριον «Πύργον» οχυρωθέντες εν αυτώ, τους προσέβαλον μετά της δυνάμεώς μου. Ελαβε χώραν μάχη εκ του συστάδην και με άγριον φανατισμόν, πλην ο εκτοπισμός εκ του Φρουρίου κατέστη αδύνατος. Εσχον όμως ούτοι απωλείας περί τους δέκα (10) νεκρούς και τραυματίας. Και εκ των ημετέρων ετραυματίσθησαν ο Ενωματάρχης Βουκολιών Περράκης, Δημήτριος Φρονιμάκης εξ Ανώσκελης Κισσάμου, ο Βελισσάριος Μουστάκας εκ Σκοπέλου και Μιχαήλ Φουράκης εκ Κουμαρέ.
Την 24ην Μαΐου 1941 επί κεφαλής εξήκοντα (60) και πλέον ανδρών ευρισκόμην εις Δρομόνερον με τον σκοπόν ν’ ανακόψω την προς Σέλινον προέλασιν των Γερμανών. Τω όντι ανεχαίτισα αυτούς μαχόμενος απεγνωσμένως επί 24 ώρας. Αλλά τελικά η άμυνα εκάμφθη διότι οι Γερμανοί έλαβον σοβαράς ενισχύσεις και υπεστηρίχθησαν από της αεροπορίας των, εν τούτοις εφονεύθησαν και ετραυματίσθησαν αρκετοί Γερμανοί, αλλά και εκ των ημετέρων εφονεύθησαν ο Υπομοίραρχος Τιμολέων Κοκοτσάκης και Μάρκος Καλογεράκης εκ Ζυμβραγού Κισσάμου και ο Χριστόδουλος Φρονιμάκης εξ Ανωσκέλης Κισσάμου.
Την 25ην Μαΐου 1941 έσπευσα μετά των υπ’ εμέ ανδρών εις Σέλινον εις ενίσχυσιν των απεγνωσμένως μαχομένων, αλλά οι Γερμανοί εισέβαλον εις Κάνδανον, την οποίαν έκαυσαν και κατέστρεψαν κατόπιν. Αλλά και εκεί η υπεροχή των Γερμανών δυστυχώς ήτο συντριπτική και ο αντικειμενικός σκοπός αυτών είχεν επιτευχθή, κατόπιν όμως πολλών θυσιών, γνωστών άλλως τε.
Β΄. Περίοδος Κατοχής
Μετά ταύτα πάσα αντίστασις έπαυσεν, εν τούτοις δεν εθεώρησα τον αγώνα λήξαντα. Οταν επέστη η στιγμή και εύρον τρόπον συνεδέθην με τον Αγγλον Ταγ/ρχην Αλέκον Φυντίγκ, και ούτω τον Νοέβριον του 1942 μετέβην εις Κουστογέρακο Σελίνου και εκείθεν εις Σφεντόλακκον, χιονοσκεπήν κορυφήν των Λευκών Ορέων, ένθα ήτο εγκατεστημένον το Αγγλικόν Φυλάκιον (Σταθμός Διοικήσεως) και άμα έλαβον οδηγίας επανήλθον εις Κίσσαμον, προπαγανδίζων μεταξύ των πατριωτών και παρασκευάζων το κίνημα της αντιστάσεως, με τελικόν πάντοτε σκοπόν την αποτίναξιν εκ του ζυγού. Αλλά και δευτέραν και τρίτην φοράν επεσκέφθην την κυρυφήν αυτήν από την οποίαν και όπλα τινα παρέλαβον και μετέφερον εις Κίσσαμον, με προφανή κίνδυνον της ζωής μου, άτινα ενεπιστεύθην εις χείρας πατριωτών. Πάντοτε δε συνεμμορφώθην και εφήρμοσα τας διαταγάς της Εθνικής εν τω εξωτερικώ Κυβερνήσεως και του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής. Καταπροδοθείς εις τους Γερμανούς διά την κατά των Αλεξιπτωτιστών δράσιν μου υπό του εκ Μούλετε Κισσάμου Γεωργίου Καπετανάκη διέφυγον την σύλληψιν, εφυγοδίκησα όμως από της 20ης Νοεμβρίου 1943 μέχρι της αναχωρήσεως των Γερμανών εκ της Επαρχίας μου.
Τον Οκτώβριον 1944 η εν Χανίοις Εθνική Οργάνωσις Κρήτης (Ε.Ο.Κ) με διώρισε Στρατιωτικόν Διοικητήν Κισσάμου και ενετάλην να ιδρύσω Τάγμα Ε.Ο.Κ Κισσάμου. Την εντολήν ταύτην εξεπλήρωσα αμέσως, συναγείρας την Επαρχίαν ολόκληρον και μετά διήμερον εισήλθον εις Καστέλλι Κισσάμου επί κεφαλής πεντακοσίων και πλέον οπλοφόρων με έξ (6) Αξιωματικούς τους: Υπολοχαγόν Στυλ. Αθητάκην, Επαμεινώνδα Χαλατσάκην, Εμμανουήλ Αναγνωστάκην, Παναγιώτην Νταράκην, Νικόλαον Ντιγριντήν, και Καπετάν Ευστράτιον Τσόντον, Στυλιανουδάκην Αντώνιον του Μιχ. Εμμανουήλ Περιστεράκην, Γεώργιον Μαρκαντωνάκην, Στυλιανόν Μινιωτάκην, Αντώνιον Μπαλαντίνον και Γεώργιον Πλατσάκην και είκοσι πέντε (25) Υπαξιωματικούς. Διά της δυνάμεώς μου ταύτης καταλλήλως κατανεμηθείσης και την τάξιν ετήρησα, περιορίσας τας αυθαιρεσίας των κομμουνιστών και τους Γερμανούς αγρύπνως επετήρουν, αλλά και περιόριζα συμπλακείς ουχί άπαξ μετ΄αυτών. Ούτω εις επιθετικήν αναγνώρισιν των Γερμανών εν Δρομονέρω δύναμις του Τάγματός μου αντεπιτεθείσα έτρεψεν αυτούς εις φυγήν, αλλά εφονεύθη ο ανεψιός μου Ανθ/γός Νικ. Ντιγριντής. Εις την Γέφυραν Κολένι της Κισσάμου την 29ην Μαρτίου 1945 κατά την ομαδικήν αυτομόλησιν των Ιταλών αυτοπροσώπως μεταβάς εις τας προφυλακάς παρελάμβανον αυτούς υπό τα καταιγιστικά, πλην άστοχα, πυρά των Γερμανών. Την δ’ επομένην καθ’ ην οι Γερμανοί επετέθησαν και επίεζον τον 5ον Λόχον μου υπό την Υπολοχαγόν Αθητάκην και πάλιν έσπευσα μετά δυνάμεως εις ενίσχυσιν και αντεπιτεθείς ηνάγκασα τους προς Νοπήγια κατερχομένους Γερμανούς να παραιτηθούν του σκοπού των, αλλά διά να επιτύχω τούτο εξετέθην εις θέσιν «Σομαρούς τον κάμπον» κατά τοιούτον τρόπον ώστε η διάσωσίς μου να θεωρήται θαύμα, ενώ οι μετ’ εμού Μοίραρχος Καρτάκης και Ανθ/γός Φουρναράκης σοβαρώς ετραυματίσθησαν και μάλιστα μόνον άμα τη επελεύσει του σκότους κατόρθωσα πάλιν ο ίδιος καθώς η θέσις ήτο εκτεθειμένη και η επιχείρησις επικίνδυνος να επανέλθω μετ’ ολίγων συντρόφων μου και ν’ αποκομίσω αυτούς εις Ιατρείον. Περί δε της δράσεώς μου κατά τας επιχειρήσεις ταύτας και την λοιπήν εργασίαν μου ομιλεί η έκθεσις του Ναμάρχου κ. Σκουλά, όντος τούτου αυτόπτου μάρτυρος.
Επί προσθέτως αναφέρω ότι φέρω δύο διαμπερή τραύματα, τα οποία έλαβον την 7ην Ιανουαρίου 1913 εις την μάχην της Αετοράχης εις το δεξιόν γόνατον το ένα, το δε έτερον την 18ην Μαΐου 1918 εις το Κεφάλι κατά την μάχην Σκρά Ντίλεγκεν. Μοι έχει δ’ απονεμηθή διά ταύτα ο πολεμικός Σταυρός Β΄. Τάξεως και το Χρυσούν αριστείον Ανδρείας. Προήχθην δε επί ανδραγαθεία εις Ανθυπασπιστήν εις την μάχην του Σκρά της 18ης Μαΐου 1918.
Εν τέλει αναφέρω ότι κάθε γωνία της πολυπαθούς πατρίδος μας Κρήτης δεν είναι δυνατόν παρά να κοσμήται με ένα θρύλλον, παρουσιάζοντα διά τας επερχομένας γενεάς τον ανδρισμόν και τα αγνά πατριωτικά αισθήματα και δείγματα αυτοθυσίας των Κρητών αφ’ ενός, αφ’ ετέρου δε την κτηνοδίαν και βαρβαρότητα των Ούννων του Χιτλερισμού.
Χανιά τη 27η Ιουλίου 1945
Ο
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΩΝ ΚΙΣΣΑΜΟΥ
Υ.Δ