ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΟΣ (ΝΤΕΡΜΙΤΖΗΣ)

1.ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΦΩΤΟ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ


ΣΤΗ ΒΡΑΣΗ ΚΟΛΛΑΕΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ.
Το επάγγελμα του παραδοσιακού σιδηρουργού (ντερμιτζή) χάνεται σιγά σιγά γιατί είναι μια πολύ σκληρή εργασία αλλά και γιατί και οι συνθήκες οι σημερινές το επιβάλουν.(βιομηχανοποίηση) .Η τυποποίηση των προϊόντων φυσικά προσφέρει χαμηλότερο κόστος στον πελάτη αλλά χάνεται η ομορφιά και η μαγεία του χειροποίητου. Ποτέ καμία βιομηχανία δεν θα μπορέσει να φτιάξει ότι μπορεί να καταφέρει το χέρι.

Για χιλιάδες χρόνια η διαμόρφωση του σιδήρου εν θερμώ (καμίνι) ήταν ο μοναδικός τρόπος κατασκευής οτιδήποτε σιδερένιου εργαλείου ,σπαθιών,πανοπλιών,προστασίας φρουρίων,σπιτιών,και εκατοντάδων άλλων εφαρμογών.Οι αρχαίοι μας και όχι τυχαία τίμησαν και θεοποίησαν τον ΗΦΑΙΣΤΟ για την προσφορά του στην ανθρωπότητα.


Το καμίνι λοιπόν είναι μια κατασκευή σχήματος κύβου, ακμής περίπου 80 εκατοστών, επενδεδυμένη εσωτερικά με πυρότουβλα. Στη μία κάθετη πλευρά του, που είναι φτιαγμένη από λαμαρίνα, είναι προσαρμοσμένο το προφύσι. Αυτό, είναι κατασκευασμένο από χυτοσίδηρο (μαντέμι) και έχει σχήμα κόλουρου κώνου.
Η περιοχή του καμινιού, μπροστά από την μικρή βάση του προφυσιού, είναι η περιοχή καύσης του κάρβουνου. Μπροστά από το καμίνι βρίσκεται το φυσερό, με την άκρη εξόδου του αέρα προσαρμοσμένη στη μεγάλη βάση του προφυσιού. Ετσι φυσώντας με το φυσερό, διοχετεύεται αέρας που -αποκτώντας μεγάλη ταχύτητα μέσα στο προφύσι- καίει τέλεια το κάρβουνο..


Το κάρβουνο που χρησιμοποιείται σήμερα είναι ρώσικο και το λένε "Κάρντιφ", παλαιότερα χρησιμοποιούσαν ξυλοκάρβουνο φτιαγμένο από ρείκι( ερείκους), που είναι το πιο κατάλληλο για να "βράζει" το σίδερο. Αυτό συμβαίνει, επειδή το ξυλοκάρβουνο από ρείκι δεν περιέχει θειάφι και άλλες προσμίξεις, και έτσι το σίδερο δεν θαμπώνει και δεν δημιουργεί σκουριές. Στην περίπτωση αυτή μάλιστα δεν χρειάζεται άμμος ή βόρακας για την επεξεργασία του σίδερου.
Το αμόνι είναι μισό σιδερένιο και μισό ατσάλινο. Βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σ' ένα χοντρό κορμό δέντρου, γύρω από το οποίο ένα σιδερένιο στεφάνι έχει υποδοχές απ' όπου κρέμονται τα διάφορα σφυριά. Το ένα άκρο του αμονιού έχει σχήμα κώνου και πάνω του ο σιδεράς φαρδαίνει ή μακραίνει το σίδερο, κτυπώντας το ανάλογα. Το άλλο άκρο είναι κωνικό, με επίπεδη την άνω επιφάνειά του και πάνω του ο σιδεράς ισιώνει και λειαίνει τις επιφάνειες του σίδερου κτυπώντας το ανάλογα. Στο κεντρικό επίπεδο μέρος του αμονιού υπάρχουν δύο τρύπες "μάτια". Η μία απ' αυτές είναι στρογγυλή και πάνω της τοποθετείται το αντικείμενο που πρόκειται να τρυπηθεί. Η τρύπα γίνεται με χτύπημα της βαριοπούλας σε έναν ατσάλινο ζουμπά. Στα πόδια του αμονιού μπαίνουν 4 κομμάτια δέρματος, για να ακούγεται ωραία το "κελάιδημα" του αμονιού.
Όταν το σίδερο είναι ολοκόκκινο και βγάζει αστράκια, τότε είναι έτοιμο να κατεργαστεί. Πιάνετε με τη μασιά και χτυπιέται στο αμόνι με το σφυρί. Για να ενωθούν δυο σίδερα, ανοίγετε σε κάθε κομμάτι τρύπες και περνιούνται μέσα τους, πύροι. Μετά το χτύπημά τους στο αμόνι, ζεστό όπως είναι , γίνεται η λεγόμενη «βαφή» ή το «ατσάλωμα». Αυτό γίνεται για να γίνει πιο σκληρό και ανθεκτικό. Υπάρχουν τεσσάρων ειδών «βαφές»: α) αέρος, αφήνεται το σίδερο σιγά σιγά να κρυώσει, β) λαδιού, βουτιέται σε λάδι, γ) νερού και δ) άμμου.

Ο σιδεράς παλαιά έφτιαχνε γεωργικά εργαλεία, εργαλεία χασάπη, οικοδόμου, πεταλωτή. Σήμερα περισσότερο φτιάχνει πόρτες, παράθυρα, κάγκελα κ. ά.