ΣΗΦΑΚΑΣ (1770-1823)

1. Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΙΔΟΝΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑ

ΣΗΦΑΚΑΣ (ΣΗΦΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ) 1770-1823

Σήφης Κωνσταντουδάκης το πραγματικό του όνομα, μεγάλος αγωνιστής στην Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη και Φιλικός, αποκλήθηκε Σήφακας λόγω της σωματικής του διάπλασης, της βροντερής φωνής του, αλλά και των υπόλοιπων εξαιρετικών ικανοτήτων του. Ο Σήφακας είχε γεννηθεί το 1770 στο Μελιδόνι. Αρματωλός και μεγάλος αγωνιστής, πρώτος στις μάχες εναντίων των τούρκων, από τους ψυχωμένους οπλαρχηγούς κατά την επανάσταση του 1821, μαζί με τους αδελφούς του, πρωταγωνιστής και νικηφόρος σε πολλές μάχες, διακρίθηκε για την τόλμη, ανδρεία και πατριωτισμό του κι είχε τιμηθεί με το βαθμό του πεντακοσίαρχου. Στις αρχές του 1823, είχε σταλεί στην Κίσσαμο για να επιτηρεί και να αντιμετωπίζει τις εχθρικές κινήσεις των τούρκων

Το έτος 1823 ύστερα από την απομάκρυνση των Τούρκων των Χανίων βάδισε προς την Κίσσαμο και ανέβηκε προς τα Eννιάχωρια όπου ήταν κοντά η Κάντανος για να προσβάλει τους Σελινιώτες Τούρκου.Την Κυριακή της Τυρινής και ενώ συνεόρταζε με την ομάδα του οι Σελινιώτες Τούρκοι ξέφυγαν της προσοχής του Κισσαμίτη οπλαρχηγού Καθεκλά και κατέσφαξαν 50 κατοίκους του χωριού Περιβολίων Εννιαχωριών .

Ο Σήφακας με την αγγελία της σφαγής των χωρικών κατεδίωξε τους Σελινιώτες Τούρκους μέχρι την Κάντανο αλλά στην μάχη που δόθηκε στο χωριό Ρογδιά Κισσάμου μετά από τον κόπο ίδρωσε αρκετά ,ασθένησε βαρέως εκ πνευμονίας. Μεταφέρθηκε στα Τοπόλια Κισσάμου όπου σε 13 μέρες μετά το συμβάν στις 23 Μαρτίου 1823 πέθανε στα 53 έτη και μεταφέρθηκε στην Ιερή Μονή Γωνιάς στο Κολυμπάρι όπου τάφηκε μέσα σε γενική συγκίνηση αλλά και αποθάρρυνση αφού χάθηκε ένας από τους πλέον γενναίους και αφιλοκερδής αγωνιστής του αγώνα.

Λίγο πριν πεθάνει, ο Σήφακας, καταλαβαίνοντας πως το τέλος του θα ερχόταν σύντομα, κλαίγοντας, φίλησε τα άρματά του και τα παρέδωσε στους δικούς του ανθρώπους. Το τουφέκι του στον αδελφό του Νικόλαο, την πιστόλα του στον αδελφό του Αντώνιο και το μαχαίρι του στον κουνιάδο του Μιχάλη

Πλείστα δημοτικά τραγούδια αλλά και έντεχνη ποίηση αναφέρονται στην προσωπικότητα του Σήφακα. Γνωρίζοντας μάλιστα τον γίγαντα αυτό της δύναμης και ανδρείας, αμφισβητήθηκε ακόμη και το γεγονός του θανάτου του από μια κοινή αρρώστια όπως η πνευμονία.

Σηκώσου καπετάνιο μου, να βάλεις τ'άρματά σου,
Να δεις τ'ασκέρι π ακλουθά να χαίρετ' η καρδιά σου

΄Αχι καϋμένε Σήφακα, κρίμα στο παλληκάρι,

να πάθει τέθοιο θάνατο, νάρθει σε τέθοιο χάλι
νάθελε σε σκοτώσουνε σε πόλεμο οι τούρκοι

δεν ήτον παραπόνεσι κι ούλοι θα σκοτωθούσι

Μ' απόθανες παράδικα στση Κίσσαμος τα μέρη,
Τ' Αποκορώνου τα χωριά δεν έχουνε χαμπέρι

Οι τούρκοι είναι στα Χανιά, είναι και στο Καστέλλι
Κι ο Καπετάνιος στη Γωνιά πέτε μας ήντα θέλει;

Ο Καπετάνιος στη Γωνιά ήρθε να προσκηνύσει,
Στον Αδη θε να κατεβεί να μασε βαγιεστήσει

Εις την Κυρία τη Γωνιά με ψαλμουδιές μεγάλες
Τον πήγανε κι επαίξανε τουφέκια και μπουμπάρδες

Κι απόθανε ο τσελεπής ο ΚαπετανοΣήφης.
Τέθοιοι άντρες πια δε βγαίνουνε ποθές μήδε στην Κρήτη..