1.ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΜΥΛΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ.
Μέχρι πρίν μερικά χρόνια η καλλιέργεια σιτηρών ήταν πολύ διαδεδομένη , ενώ στη συνέχεια περιορίστηκε σημαντικά. Οι άνθρωποι παλαιότερα φρόντιζαν δυο φορές το χρόνο - φθινόπωρο και άνοιξη - για το άλεσμα του σιταριού Μετέφεραν τα τσουβάλια το πρωί στο μύλο για άλεσμα και επέστρεφαν το βράδυ. Ο μύλος ήταν συνήθως το σπίτι του μυλωνά, ο οποίος σε περιόδους αιχμής δούλευε μέρα νύχτα. Κάτω από τις μυλόπετρες υπήρχε ένας μικρός χώρος, όπου ήταν εγκατεστημένος ο κινητός μηχανισμός, όπου έπεφτε από το κανάλι το νερό και τον περιέστρεφε. Ο αλεστικός μηχανισμός είχε δύο οριζόντιες κυλινδρικές μυλόπετρες, τη μια πάνω στην άλλη, με την κάτω ακίνητη. Το σιτάρι διοχετεύονταν ανάμεσά τους από μια τρύπα στο κέντρο της επάνω περιστρεφόμενης πέτρας. Με την κίνηση το σιτάρι ή το καλαμπόκι συνθλιβόταν ανάμεσα στις πέτρες και μετατρεπόταν σε αλεύρι. Ως αμοιβή του ο μυλωνάς κράταγε λίγο από το αλεύρι (ξάι) και σπάνια έπαιρνε χρήματα.
Δείτε περισσότερα για τους νερόμυλους πατώντας ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου