ΟΙ ΡΕΝΙΕΡΗΔΕΣ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΜΟΥ

Η οικογένεια των  Ρενιέρηδων  κατοικεί στα Παλαιά Ρούματα  κατάγονται δε από ευγενείς Ενετούς αποίκους που παρέμειναν στην Κίσσαμο μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους  (1669). Οι Ρενιέρηδες σταδιακά ελληνοποιήθηκαν και μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους ταυτίστηκαν πλήρως με τους Έλληνες. Ως πλούσιοι και μορφωμένοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον αγώνα της απελευθέρωσης ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας. Ο Νικόλας Ρενιέρης εκλέχτηκε πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης στην Τροιζήνα, ενώ ο  Μάρκος διατέλεσε πρώτος αντιπρόεδρος και αργότερα πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και χρηματοδότησε γενναία την επανάσταση των Κρητών.Ακόμα ο κλάδος των Ρενιέρηδων κατοικεί στα Παλαιά Ρούματα Κισσάμου διακεκριμένοι για τον πατριωτισμό  και την υποδειγματική διαγωγή τους.Παρακλάδι  γενεαλογικό των Ρενιέρηδων είναι οι Μαρκουλάκηδες. Στα Παλαιά  Ρούματα βρίσκεται ένα Ενετικό αρχοντικό η Villa Renier με το οικόσημο της οικογένειας Ρενιέρ καθώς και έξω από το νέο κτίριο της βιβλιοθήκης βρίσκεται η προτομή του Μάρκου Ρενιέρη(1815 Τεργέστη -1897 Αθήνα).

 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΡΕΝΙΕΡΗΣ

Ο ΙΑΤΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Μ.ΡΕΝΙΕΡΗΣ, ΠΡΩΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΑΡΜΟΣΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 1827-1830

O ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΡΕΝΙΕΡΗΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΡΟΥΜΑΤΑ ΚΙΣΣΑΜΟΥ ΤΟ 1758 . ΣΠΟΥΔΑΣΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕ ΔΟΚΙΜΑ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ, ΟΠΟΥ ΕΞΕΛΙΧΤΗΚΕ ΣΕ ΣΟΒΑΡΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ. ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΘΗΚΕ ΕΚΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΝΕΛΑΒΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ ΤΟΥ. ΜΥΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΟ 1819 ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΥΣ ΦΙΛΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821, Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΕΗΛΑΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΣΕ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΞΕΝΩΝ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΑΣ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ, ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ. ΤΟ 1826 ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΣΕΛΙΝΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ Γ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΖΗΝΑ , ΟΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΕΚΛΕΧΤΗΚΕ ΠΑΜΨΗΦΕΙ ΠΡΩΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΤΙΣΥΣΤΑΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΝ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ, ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1828. ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ. ΤΟ 1829-30 ΥΠΗΡΞΕ ΑΡΜΟΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟ 1841 ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΑΙΡΕΤΗ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΕΠΙ ΟΘΩΝΟΣ, ΣΥΜΜΕΤΕΣΧΕ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1844. ΥΠΗΡΞΕ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΣΥΝΕΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1847. ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ, ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΛΥΤΡΑ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ.

 ΜΑΡΚΟΣ ΡΕΝΙΕΡΗΣ  Γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1815 οι δε γονείς του κατάγονταν από τα Παλαιά Ρούματα Χανίων. Ο πατέρας του, ο Ιωάννης Ρενιέρης, διετέλεσε πρόξενος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Κέρκυρα.

Ο Μάρκος Ρενιέρης αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Βενετία σπούδασε νομικά στην Πάντοβα. Άσκησε για μικρό χρονικό διάστημα το δικηγορικό επάγγελμα στην Αθήνα προτού μπει στο δικαστικό σώμα το 1837. Απολύθηκε λόγω του ψηφίσματος περί των ετεροχθόνων (της Εθνικής Συνέλευσης του 1843-44), και αφού προηγουμένως είχε φτάσει στο βαθμό του αρεοπαγίτη, και επέστρεψε στη δικηγορία το 1844. Ο Μάρκος Ρενιέρης  ήταν πρόεδρος  την Επιτροπής όλων των Κρητών στην Αθήνα   βοηθούσε  τον ένοπλο αγώνα   τροφοδωτώντας  τον με χρήματα ,εφόδια και όπλα .την παραπάνω  Επιτροπή την αποτελούσαν  πλην του Ρενιέρη οι Ν.Δεικτάκης.Μιν.Σαπουτζάκης,Λαδάς,Μ.Παπαδάκης και Λυμπρίτης Το διάστημα 1855-1864 διετέλεσε τακτικός καθηγητής του Αστικού Δικαίου και της Συγκριτικής νομοθεσίας στην Νομική Σχολή Αθηνών. Έγινε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας το 1861 και διοικητής το 1869. Το 1877 διετέλεσε Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Στο μεταξύ, το 1862, διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη.

Μαζί με τους Κ.Παπαρρηγόπουλο, Αλέξανδρο Ραγκαβή, Νικ. Δραγούμη και Γ.Α.Βασιλείου προχώρησε το 1853 στην έκδοση του γαλλόγλωσσου περιοδικού Spectateur d'Orient. Η βιβλιοθήκη του Μάρκου Ρενιέρη δωρήθηκε, μετά το θάνατό του το 1897 στην Αθήνα, στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

.